Bericht

Geplaatst op

Nutteloze statistiek over Marc Gomez

Statistiek kan nuttig zijn. Nutteloze statistiek is leuker. Vorig jaar schreef ik al een Nutteloze statistiek over Milan-San Remo. (Hier). Ook schreef ik al over de eerste Nederlandse winnaar van deze lentekoers: Arie den Hartog. (Hier)

Nutteloze statistiek hoeft niet lang te zijn, zeker niet als deze gaat over een wielrenner die bijna nooit won.

Marc Gomez was een Franse wielrenner met een Spaanse naam. Hij was als professional actief van 1982 tot 1989. Hij zegevierde in een aantal onbeduidende wedstrijden, werd in 1983 Frans kampioen en wist ook een drietal etappes in de Ronde van Spanje te winnen.

Maar zijn grootste succes boekte de bebrilde Fransman als neo-prof op 20 maart 1982. Hij won La Primavera: Milaan-San Remo. Op die dag maakte hij als totaal onbekende coureur deel uit van een vroege kopgroep. Uiteindelijk bleef hij alleen over met zijn landgenoot Alain Bondue, maar die viel bovenop de Poggio en Marc Gomez kon vervolgens onbedreigd winnen.

De favorieten voor die dag hadden te lang naar elkaar gekeken en de achtervolging te laat ingezet. Moreno Argentin kwam op 2 minuten en 1 seconde over de streep als no. 3. Hij werd 10 jaar later nog een keer tweede, maar zou Milaan-San Remo nooit winnen.

Marc Gomez reed Milaan-San Remo ook nog in 1983, 1985, 1987 en 1989. Hij werd toen achtereenvolgens 103e, 58e, 52e en 97e.

Of Marc Gomez nog steeds een bril draagt is mij onbekend.

PRIJSVRAAG:

Hoeveel oud-winnaars vind je terug in de uitslag van 1982?

1. Marc GOMEZ (Fra) in 7h 04'12"
2. Alain Bondue (Fra) à 10"
3. Moreno Argentin (Ita) à 2'01"
4. Francesco Moser (Ita)
5. Tommy Prim (Sue)
6. Claudio Bortolotto (Ita)
7. Silvano Contini (Ita)
8. Patrick Versluys (Bel) à 2'42"
9. Léo Van Vliet (Hol) à 3'35"
10. Walter Della-Case (Ita)
11. Vittorio Algeri (Ita) à 4'18"
12. Jean-Marie Wampers (Bel)
13. Roger De Vlaeminck (Bel) à 4'30"
14. Jan Raas (Hol)
15. Fons De Wolf (Bel)
16. Jan Bogaert (Bel)
17. Greg LeMond (Usa)
18. Eddy Planckaert (Bel)
19. Noel Dejonckheere (Bel)
20. Giuseppe Martinelli (Ita)
21. Luciano Rabottini (Ita)
22. Leonardo Bevilacqua (Ita)
23. Hubert Seiz (Sui)
24. Pascal Guyot (Fra)
25. Faustino Ruperez (Esp)
26. Gregor Braun (Ger)
27. Sean Kelly (Eir)
28. Theo De Rooy (Hol)
29. Orlando Maini (Ita)
30. Hennie Kuiper (Hol)
31. Fridolin Keller (Sui)
32. Gerry Verlinden (Bel)
33. Charly Bérard (Fra)
34. Jean-Philippe Vandenbrande (Bel)
35. Gerrie Knetemann (Hol)
36. Alfio Vandi (Ita)
37. Rudy Pevenage (Bel)
38. Jose-Enrique Cima (Esp)
39. Dante Morandi (Ita)
40. Alain Vigneron (Fra)
41. Isidro Juarez (Esp)
42. Jean-Luc Vandenbroucke (Bel)
43. Benny Van Brabant (Bel)
44. Gody Schmutz (Sui)
45. Eddy Schepers (Bel)
46. Paolo Rosola (Ita)
47. Marcel Russenberger (Sui)
48. Daniel Willems (Bel) 
49. Erwin Lienhard (Sui)
50. Joseph Jacobs (Bel)
51. Henk Lubberding (Hol)
52. Beat Breu (Sui)
53. Wladimiro Panizza (Ita)
54. Claudio Torelli (Ita)
55. Bruno Leali (Ita)
56. Palmiro Masciarelli (Ita)
57. Roberto Ceruti (Ita)
58. Jacques Bossis (Fra) à 5'05"
59. Salvatore Maccali (Ita)
60. Marc Sergeant (Bel)
61. Adri Van der Poel (Hol)
62. Ludwig Wijnants (Bel)
63. Peter Zijerveld (Hol) à 7'15"
64. Cédric Rossier (Fra) à 7'21"
65. Claudio Corti (Ita) à 7'38"
66. Etienne De Beule (Bel)
67. Piero Ghibaudo (Ita)
68. Valerio Piva (Ita)
69. Jan Van Houwelingen (Hol)
70. Valerio Lualdi (Ita)
71. Urs Freuler (Sui)
72. Corrado Donadio (Ita)
73. Marino Amadori (Ita)
74. Antonio Ferretti (Sui)
75. Daniel Gisiger (Sui)
76. Werner De Vos (Bel)
77. Daniele Antinori (Ita) à 8'10"
78. Roberto Bressan (Ita) à 9'38"
79. Mauro Angelucci (Ita) à 20'05"
80. Juan-Carlos Alonso (Esp)
81. Bert Pronk (Hol)

In 2019 begon ik met mijn rubriek Nutteloze Statistiek: nutteloze wetenswaardigheden over mijn liefhebberij wielrennen. In de maand voor mijn hersenoperatie ontspoorde ik volledig en schreef ik meerdere stukjes per dag. Nu is de rubriek terug, want Nutteloze Statistiek blijft leuk.

Geplaatst op

Nutteloze statistiek over de Strade Bianche van 2021

De Strade Bianche is in korte tijd uitgegroeid tot één van de favoriete wielerkoersen. Zaterdag 6 maart staat pas de 15e editie op het programma. De vorige editie zou worden verreden op 7 maart 2020 maar het Corona-virus gooide roet in het eten. Uiteindelijk ging men op 1 augustus van start over de witte weggetjes in Toscane. Het was toen bloedheet. Wout van Aert won en ik schreef er toen al een nutteloze statistiek over. (hier te lezen)

De wedstrijd volgt morgen exact hetzelfde parcours als vorig jaar. Dat betekent dat er 184 kilometer op het programma staan. Maar liefst 63 kilometer daarvan is onverhard.

Settore Sterrato 1: Vidritta (2,1 kilometer lang) – na 17,6 km
Settore Sterrato 2: Bagnaia (5,8 kilometer lang) – na 25 km
Settore Sterrato 3: Radi (4,4 kilometer lang) – na 36,9 km
Settore Sterrato 4: La Piana (5,5 kilometer lang) – na 47,6 km
Settore Sterrato 5: Lucignano d’Asso (11,9 kilometer lang) – na 75,8 km
Settore Sterrato 6: Pieve a Santi (8 kilometer lang) – na 88,7 km
Settore Sterrato 7: San Martino in Grania (9,5 kilometer) – na 111,7 km
Settore Sterrato 8: Monte Sante Marie (11,5 kilometer lang) – na 130 km
Settore Sterrato 9: Monteaperti (0,8 kilometer lang) – na 160 km
Settore Sterrato 10: Colle Pinzuto (2,4 kilometer lang) – na 164,6 km
Settore Sterrato 11: Le Tolfe (1,1 kilometer lang) – na 171 km
Totaal onverharde stroken: 63 kilometer

Strook 5 en 6 gaan vrijwel direct in elkaar over. Strook 5 is met 11,9 kilometer de langste strook gevolgd door strook 8 (11,5 kilometer). Deze strook heet sinds een aantal jaar de Settore Fabian Cancellara naar de enige renner die de koers drie keer wist te winnen.

In de laatste kilometers gaat het nog even stevig omhoog tot wel 16%.

Er staan 168 renners aan de start verdeeld over 24 ploegen van 7 coureurs. Onder hen 10 Nederlanders.

In 2019 begon ik met mijn rubriek Nutteloze Statistiek: nutteloze wetenswaardigheden over mijn liefhebberij wielrennen. In de maand voor mijn hersenoperatie ontspoorde ik volledig en schreef ik meerdere stukjes per dag. Nu is de rubriek terug, want Nutteloze Statistiek blijft leuk. Een volgende editie zal verschijnen rond Milano-San Remo, la Primavera.

Voor suggesties over leuke Nutteloze Statistiek hou ik me van harte aanbevolen.

Geplaatst op

Nutteloze statistiek over de Omloop

Natuurlijk is er al gekoerst in Frankrijk, Spanje en de Verenigde Arabische Emiraten. Maar de Omloop het Nieuwsblad is de eerste echte wielerwedstrijd van het jaar.

De omloop kent op 27 februari 2021 maar liefst 13 hellingen en 9 kasseistroken. De koers telt 200,5 kilometer en er wordt gereden van Gent naar Ninove.

De wedstrijd werd in 1945 voor het eerst georganiseerd en gewonnen door de Belg Jean Bogaerts. Het is een echte Belgische koers want pas in 1959 won een niet-Belg de omloop en wel de Ier Seamus Elliot. In totaal stond er 56 keer een Belg op het hoogste ereschavot en 16 keer een niet-Belg. Onder hen 4 Nederlanders: Jo de Roo (1966), Jan Raas (1981), Teun van Vliet (1987) en Sebastiaan Langeveld (2011). 3 renners wonnen de wedstrijd 3 keer en wel de Belgen Ernest Sterckx, Joseph Bruyere en Peter van Petegem. In 2020 was de Omloop een van de laatste wedstrijden voor de Corona-crisis. In 1960, 1986 en 2004 werd de wedstrijd niet verreden. In 2004 was dat vanwege de sneeuw.

In de eerste twee jaren sprak men overigens nog over de Omloop van Vlaanderen, maar er was wat naamsverwarring met de Ronde van Vlaanderen. Daarom heette de koers vanaf 1947 de Omloop het Volk. Deze krant werd in 2008 overgenomen door het Nieuwsblad en daarmee veranderde ook de naam van de koers.

In 2019 begon ik met mijn rubriek Nutteloze Statistiek: nutteloze wetenswaardigheden over mijn liefhebberij wielrennen. In de maand voor mijn hersenoperatie ontspoorde ik volledig en schreef ik meerdere stukjes per dag. Nu is de rubriek terug, want Nutteloze Statistiek blijft leuk.

Hieronder nog meer nutteloze statistiek (voor de liefhebbers) over de Omloop het Nieuwsblad.

DE 13 HELLINGEN:

1. Leberg (na 49,4 km)

950 meter, 4.2% gemiddeld en 13.8% max stijgingspercentage

2. Den Ast (na 76,4 km)

450m, 5,5% gem., 11% max.

3. Katteberg (na 98,3 km)

600m, 6% gem., 8% max.

4. Leberg (na 11,7km)

950m, 4.2% gem., 13.8% max.

5. Hostellerie (na 127,5 km)

1.300m, 4,5% gem., 8.3% max.

6. Valkenberg (na 136,7 km)

540m, 8.1% gem., 12.8% max.

7. Wolvenberg (na 148km)

645m, 7% gem., 17.3% max.

8. Molenberg (na 158 km)

463m, 7% gem., 12% max.

9. Leberg (na 165,5 km)

950m, 4.2% gem., 13.8% max.

10. Berendries (na 169,5 km)

940m, 7% gem., 12,3% max.

11. Elverenberg-Vossenhol (na 172 km)

1.268m, 3.6% gem., 9% max.

12. Muur-Kapelmuur (na 183,8 km)

475m, 9.3% gem, 19.8% max

13. Bosberg (na 187,7 km)

980m, 5.8% gem., 11% max.

DE 9 KASSEISTROKEN:

1. Haaghoek (na 46,6 km)

2.000m

2. Huisepontweg (na 70,7km)

1.800m

3. Holleweg (na 102,9 km)

1.500m

4. Haaghoek (na 108,6km)

2.000m

5. Paddestraat (na 117,8 km)

2.300m

6. Holleweg (na 148,1 km)

1.500m

7. Karel Martelstraat (na 149,3 km)

2.400m

8. Jagerij (na 151,7 km)

800m

9. Haaghoek (na 162,4 km)

2.000m

Geplaatst op

Welkom!

De eerste handdruk ooit vastgelegd tussen de koningen van het Assyrische Rijk en Babylonië.

Vroeger was het zo gewoon om iemand anders de hand te schudden en ik las dat het al ver voor het begin van onze jaartelling werd gedaan.

In 1994 stond ik voor het eerst voor de klas en als vanzelf gaf ik alle leerlingen één voor één een hand. Het is een ritueel dat ik bleef herhalen met alle leerlingen, niet iedere les, maar wel na iedere vakantie. Sommige leerlingen vonden het misschien wel vreemd, de meeste docenten doen zo iets niet, maar voor mij was het niet meer dan normaal. Een hand stond in  mijn ogen symbool voor vriendelijkheid en genegenheid.

Met een hand kon je jezelf ook laten zien. Toen ik ergens in het begin van deze eeuw op het MBO les gaf over solliciteren was de handdruk zelfs een onderwerp. Leerlingen stonden in twee lange rijen tegenover elkaar en gaven elkaar de hand. Daarna draaide de ene rij door, terwijl de andere rij bleef staan. Zo ervaarden leerlingen aan den lijve dat een handdruk niet te slap, maar ook niet te stevig moest zijn.

In 2019, ik werkte toen als decaan, werd ik voor het eerst echt geconfronteerd met een cursiste die mij geen hand wilde geven. Ik was oprecht geraakt. Toch kwam ik er toen achter dat ik ook zonder handdruk een professionele relatie met iemand op kon bouwen.

En toen kwam Corona en was een handdruk echt uit den boze. Als docent moest ik nadenken over een nieuw ritueel bij de begroeting van mijn leerlingen. Een elleboogje vond ik iets te jolig en ook bij de boks voelde ik me niet senang. Ik experimenteerde met de salaam-alaikum-groet. Hierbij hou je je hand voor je hart. Ik las ook over de kapkun ka/kap versie (handen tegen elkaar en een minibuiging) en de konnichwa (knik) en merkte dat mijn voorkeur meer en meer uitging naar die salaam-alaikum groet.

Tijdens de tweede lockdown gingen we weer online les geven. Ik moest weer op zoek naar een nieuw welkomstritueel en ik vond het in de gesproken taal.

Of de ontmoeting nu in MS-Teams, in Zoom of in Jitsi is. Of de ontmoeting nu individueel of in groepsverband is. Ik heet iedereen heel nadrukkelijk en duidelijk uitgesproken Welkom.

Welkom!

Mooi woord trouwens.

——

Dit stukje schreef ik voor mijn opleiding tot NT2-docent i.h.k.v. een opdracht Interculturaliteit.

Verder lezen?

Een column uit 2013 waarin ik vol overtuiging schreef waarom ik mijn leerlingen een hand gaf.

Een blog uit 2019 waarin ik schreef over een meisje dat mij geen hand wilde geven.

Waarom schudden we elkaar eigenlijk de hand? (Artikel uit de Volkskrant)

Oog voor detail (Artikel uit de Volkskrant)

Geplaatst op

Voorzetsels van plaats

Wandelen is goed voor lijf en leden. Kent u die uitdrukking?

Ik wel. Wat een lijf is weet ik ook, maar wat zijn leden eigenlijk?

Nu ik werk als docent NT2 (Nederlands als tweede taal) kom ik er achter hoe vreemd de Nederlandse taal soms in elkaar zit. Daarom zoek ik de betekenis van het woord leden op in het woordenboek. Ik lees dat het hier gaat om een beweegbaar deel van het lichaam, een gewricht dus, en nu snap ik de uitdrukking.

Toevallig was ik net bezig geweest met een les over voorzetsels van plaats. Het maakt nogal uit of iets in, op, onder, achter, voor of naast iets anders zit, staat op ligt. Maar leden zitten dus in je lichaam.

Dan lees ik in hetzelfde woordenboek iets over het gezegde “een ziekte onder de leden hebben”. Je gebruikt deze uitdrukking als je denkt iets te hebben, maar (nog) niet echt ziek bent.

Ik probeer te begrijpen hoe een ziekte onder je gewrichten kunt zitten, maar ik kom er niet uit.

Ach ja.

Ik weet ook niet wat hurken zijn, dus snap ook niet hoe je er op kunt zitten.

(de link verwijst naar fijne nutteloze kennis over hurken)

Geplaatst op

Groeten aan je grote hart

De afgelopen weken onderhield ik telefonisch contact met zo’n 60 cursisten. Het zijn mensen die pas kort in Nederland zijn en onze taal leren. Normaal gesproken komen ze een paar keer per week naar school.

Met veel cursisten deed ik spreekoefeningen. Maar er waren ook cursisten die geen prijs stelden op begeleiding, met hen had ik wel af en toe App-contact.

Het leuke van App-contact is dat mensen die nog amper Nederlands spreken, in de App en met hulp van Google Translate wel opeens in mooie volzinnen kunnen schrijven.

Gisteren stuurde ik via een verzendlijst een berichtje naar alle cursisten over de verlenging van de lockdown. Ik kreeg de mooiste reacties terug waaronder deze:

“Sabah El-Khey: Ik wens u betere tijden, ik hoop dat we snel van Corona af zijn. Groeten aan je grote hart.”

Geplaatst op

Activiteiten

Nu de school dicht is ondersteun ik cursisten online bij het leren van de Nederlandse taal. Dat is best intensief, maar erg leuk om te doen.

Gisterenavond waren er rellen in de stad. Ik was ontsteld en ging boos en verdrietig slapen.

Maar vanmorgen toog ik weer naar mijn werkkamer en om 9 uur zoomde ik met de eerste cursist, een mevrouw uit een ander land. We deden een aantal spreekoefeningen, het was een leuke ontmoeting en ik was de realiteit alweer snel vergeten. Toen zag ik dat het al bijna half 10 was. Tijd voor de volgende cursist.

Ik vroeg haar de laatste oefening te doen en zinnen te maken met een aantal woorden uit het boek. Ze liet zien dat ze de betekenis van de woorden kende en ook dat ze mooie zinnen kon maken. Ik moedigde haar aan en we sloten af met het woord Activiteiten.

Ze dacht even na en maakte een goede zin.

“De activiteiten in de stad waren niet mooi.”

Ik voelde een traantje opkomen.

Geplaatst op

Een goed bericht

Oosterscheldekering op 28 december 2020. Foto: Ankie van Hezewijk

Ik ontving een goed bericht. Er is, anderhalf jaar na mijn operatie, een nieuwe hersenscan gemaakt en er is sprake van een rustig, stabiel beeld.

“Er zijn geen aanwijzingen voor een rest of recidief.”

Dit was de derde scan na mijn operatie op 30 juli 2019.

De eerste was een dag na die operatie en onderging ik gelaten. De neurochirurg had gezegd dat er een heel klein stukje tumor was achtergebleven in mijn hoofd, maar op de scan was dit eigenlijk niet te zien.

De tweede scan was op 28 januari 2020, dus een half jaar na de operatie. Ik was toen nog volop aan het herstellen en liep nog regelmatig met een rollator. Eigenlijk had ik geen tijd om me druk te maken over die scan. Dat was achteraf ook niet nodig, want er was weer niks te zien. De neurochirurg stelde dan ook voor een volgende scan niet over een half jaar, maar over een jaar te doen.

Toen vond ik dat prima, maar de laatste maanden begon het te knagen. Ik was bang dat het minuscule restant toch weer zou groeien. Ook had ik wat evenwichts- en hoofdpijnklachten en hoewel dit ook psychisch kon zijn was het toch reden de periodieke controle iets te vervroegen.

Ondertussen deed ik mijn best positief te blijven denken. Dat ging me dit keer moeilijk af.

Maar nu kreeg ik dan de uitslag en kan de blijdschap indalen.

Fijn om die blijdschap te delen.

Geplaatst op

Het is pas een jaar geleden

Oosterplas, juli 2019.

Vaker dan me lief is denk ik aan vorig jaar.

Op 9 juli 2019 had ik een MRI-scan en op 10 juli werd ik gebeld door de neuroloog. Een dag later vertelde hij over de onwillekeurig delende cellen in mijn hoofd. Over het weefsel op een plek waar het niet hoorde. Hij noemde het een langzaam groeiende tumor die er al zo’n 10 tot 15 jaar zat. De tumor moest er uit en wel zo snel mogelijk.

De dagen daarna ontspoorde ik. Dat wat de neuroloog nog een golfbal had genoemd was al gauw een tennisbal. Ik associeerde er rustig op los en zo werd de tumor achtereenvolgens een sneeuwbal en een mandarijn. Ik gaf de tumor ook een naam: Dylan.

Ik sliep bijna niet en interpreteerde alles. Midden in de nacht belde ik mensen, ik zag overal signalen en maakte veel foto’s. Ook at ik geobsedeerd walnoten en was ik druk met het maken van de ultieme afspeellijst. Ik legde mij zelf en mijn omgeving allerlei (gedrags-)regels op. Deze hingen in de woonkamer samen met de tijdstippen waarop ik mijn medicatie moest nemen. De tijdstippen tussen twee pillen noemde ik mijn rondetijden.

Die medicatie maakte mij rustiger en op 30 juli werd de tumor succesvol verwijderd. Wat volgde was een langdurig revalidatietraject waarbij ik opnieuw leerde lopen.

Mijn manie van vorig jaar is ook terug te vinden in de geschiedenis van deze site. Statistieken liegen nooit. Daar waar ik meestal zo’n 3 à 4 blogs per maand publiceer telde de maand juli 2019 maar liefst 78 posts.

78!

Vaak betrof het merkwaardige associaties en ik was soms wat lang van stof. Vaak waren het ook alleen foto’s of videoclips. Maar aan alles zat een betekenis. 78 is meer dan 2 per dag en daarmee zondigde ik tegen mijn eigen gedragsregels.

Nu glimlach ik om de persoon die dat alles publiceerde. Als ik verder terug ga in de tijd moet ik soms lachen en soms huilen. Van gekke dingen geef ik de tumor de schuld.

Ik kan weer lopen en we gaan maandag zelfs op fietsvakantie. Maar niet-aangeboren hersenletsel (NAH) heeft ook onzichtbare gevolgen. Welke dat zijn ben ik nog steeds aan het ontdekken. Ik heb vertrouwen in de toekomst, maar ben soms onzeker. Alles is anders nu.

En het is pas een jaar geleden.

Geplaatst op

Nutteloze statistiek over de Strade Bianche

Wout van Aert na zijn overwinning in 2020

De oudste wielerwedstrijd die nog wordt verreden heden ten dage is Milaan-Turijn. Deze eendaagse wedstrijd werd in 1876 al georganiseerd. De Strade Bianche bestaat daarentegen pas kort. De eerste editie vond plaats in oktober 2007. De edities van 2008 t/m 2019 werden gereden in de maand maart. De editie van 2020 zou op 7 maart georganiseerd worden, maar werd uitgesteld vanwege het Corona-virus. Nu stond de koers voor 1 augustus op de kalender.

Het parcours is circa 190 kilometer lang en bestaat voor zo’n 70 kilometer uit onverharde grind- en zandwegen, de zogenaamde Strade Bianche. De startplaats van de wedstrijd is in de loop der jaren een aantal keer gewijzigd, maar de finish is altijd op het wereldberoemde Piazza del Campo in Sienna.

Fabian Cancellara uit Zwitserland won de Strade Bianche drie keer en wel in 2008, in 2012 en in 2016. Michael Kwiatkowski uit Polen won twee keer namelijk in 2014 en 2017.

De Strade Bianche kende nog nooit een Nederlandse winnaar. Hoogst geklasseerde landgenoot was Martijn Maaskant met een 4e plaats in 2008 op slechts 15 seconden van winnaar Cancellara. Tom Dumoulin werd 5e in 2017.

De Belgen waren drie maal succesvol met Philippe Gilbert (2011), Tiesj Benoot (2018) en Wout van Aert (2020).

De vrouwenkoers bestaat sinds 2015. Hier zijn wel drie Nederlandse overwinningen te noteren en wel voor Anna van der Breggen (2018) en Annemiek van Vleuten (2019 en 2020).

Bijgewerkt op 1 augustus 2020.

Ondersteund door WordPress