Geplaatst op

Het is pas een jaar geleden

Oosterplas, juli 2019.

Vaker dan me lief is denk ik aan vorig jaar.

Op 9 juli 2019 had ik een MRI-scan en op 10 juli werd ik gebeld door de neuroloog. Een dag later vertelde hij over de onwillekeurig delende cellen in mijn hoofd. Over het weefsel op een plek waar het niet hoorde. Hij noemde het een langzaam groeiende tumor die er al zo’n 10 tot 15 jaar zat. De tumor moest er uit en wel zo snel mogelijk.

De dagen daarna ontspoorde ik. Dat wat de neuroloog nog een golfbal had genoemd was al gauw een tennisbal. Ik associeerde er rustig op los en zo werd de tumor achtereenvolgens een sneeuwbal en een mandarijn. Ik gaf de tumor ook een naam: Dylan.

Ik sliep bijna niet en interpreteerde alles. Midden in de nacht belde ik mensen, ik zag overal signalen en maakte veel foto’s. Ook at ik geobsedeerd walnoten en was ik druk met het maken van de ultieme afspeellijst. Ik legde mij zelf en mijn omgeving allerlei (gedrags-)regels op. Deze hingen in de woonkamer samen met de tijdstippen waarop ik mijn medicatie moest nemen. De tijdstippen tussen twee pillen noemde ik mijn rondetijden.

Die medicatie maakte mij rustiger en op 30 juli werd de tumor succesvol verwijderd. Wat volgde was een langdurig revalidatietraject waarbij ik opnieuw leerde lopen.

Mijn manie van vorig jaar is ook terug te vinden in de geschiedenis van deze site. Statistieken liegen nooit. Daar waar ik meestal zo’n 3 à 4 blogs per maand publiceer telde de maand juli 2019 maar liefst 78 posts.

78!

Vaak betrof het merkwaardige associaties en ik was soms wat lang van stof. Vaak waren het ook alleen foto’s of videoclips. Maar aan alles zat een betekenis. 78 is meer dan 2 per dag en daarmee zondigde ik tegen mijn eigen gedragsregels.

Nu glimlach ik om de persoon die dat alles publiceerde. Als ik verder terug ga in de tijd moet ik soms lachen en soms huilen. Van gekke dingen geef ik de tumor de schuld.

Ik kan weer lopen en we gaan maandag zelfs op fietsvakantie. Maar niet-aangeboren hersenletsel (NAH) heeft ook onzichtbare gevolgen. Welke dat zijn ben ik nog steeds aan het ontdekken. Ik heb vertrouwen in de toekomst, maar ben soms onzeker. Alles is anders nu.

En het is pas een jaar geleden.

Geplaatst op

Nutteloze statistiek over de Strade Bianche

Wout van Aert na zijn overwinning in 2020

De oudste wielerwedstrijd die nog wordt verreden heden ten dage is Milaan-Turijn. Deze eendaagse wedstrijd werd in 1876 al georganiseerd. De Strade Bianche bestaat daarentegen pas kort. De eerste editie vond plaats in oktober 2007. De edities van 2008 t/m 2019 werden gereden in de maand maart. De editie van 2020 zou op 7 maart georganiseerd worden, maar werd uitgesteld vanwege het Corona-virus. Nu stond de koers voor 1 augustus op de kalender.

Het parcours is circa 190 kilometer lang en bestaat voor zo’n 70 kilometer uit onverharde grind- en zandwegen, de zogenaamde Strade Bianche. De startplaats van de wedstrijd is in de loop der jaren een aantal keer gewijzigd, maar de finish is altijd op het wereldberoemde Piazza del Campo in Sienna.

Fabian Cancellara uit Zwitserland won de Strade Bianche drie keer en wel in 2008, in 2012 en in 2016. Michael Kwiatkowski uit Polen won twee keer namelijk in 2014 en 2017.

De Strade Bianche kende nog nooit een Nederlandse winnaar. Hoogst geklasseerde landgenoot was Martijn Maaskant met een 4e plaats in 2008 op slechts 15 seconden van winnaar Cancellara. Tom Dumoulin werd 5e in 2017.

De Belgen waren drie maal succesvol met Philippe Gilbert (2011), Tiesj Benoot (2018) en Wout van Aert (2020).

De vrouwenkoers bestaat sinds 2015. Hier zijn wel drie Nederlandse overwinningen te noteren en wel voor Anna van der Breggen (2018) en Annemiek van Vleuten (2019 en 2020).

Bijgewerkt op 1 augustus 2020.

Geplaatst op

In Memoriam Richard van Hezewijk (1925-2020)

Heden ten dage is het publieke debat nogal gepolariseerd. Zijn uitvaart is dan op YouTube, maar het is maar goed dat Richard van Hezewijk nooit op Social Media zat, want hij zou het hélemaal niks vinden.

Richard was een man van de nuance, een man van de gulden middenweg. Als gemeentesecretaris had hij natuurlijk geleerd als geen ander te laveren tussen de verschillende partijen. In zijn tijd waren dat er gelukkig nog niet zo veel.

Richard liet zich graag goed informeren. En op basis van gedegen informatie, dus geen fake-news, kwam hij dan tot een weloverwogen oordeel. Tot voor kort las hij dagelijks het Brabants Dagblad en het NRC.

Voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 vulden we samen de stemwijzer in. Het viel me op hoe duidelijk hij wist wat hij vond. Zonder aarzeling gaf hij antwoord op de 30 stellingen en het deed mij deugd dat mijn partij als goede tweede uit de bus kwam, kort achter zijn eigen partij, het CDA. Hij was het echt niet altijd eens met de partijkoers, maar het woord TROUW stond met hoofdletters in mans karakter geschreven en hij was al zeker meer dan 60 jaar lid.

Nadat ik zo’n 14 jaar geleden als schoonzoon in de familie kwam heb ik vele gesprekken met hem gevoerd. Over de lokale, de landelijke en de wereldpolitiek. Het viel me de laatste tijd wel op dat hij steeds vaker geen mening had. Dat was dan niet uit desinteresse, maar gewoon omdat hij vond dat hij eigenlijk te weinig informatie had om zich een echt oordeel te vormen.

Maar de Richard die ik me herinner is de man met een mening. De man met ondeugende ogen en een zuinige glimlach. De man die boven zijn krantje met zijn sigaretje brandplekken in het tafelkleed maakte. Ook zal ik zijn karakteristieke wegwerpgebaar nooit vergeten als het over lieden als Donald Trump, Boris Johnson of Thierry Baudet ging.

Ik ben blij dat je mijn schoonvader was.

Tekst uitgesproken bij de de Uitvaart in de Kathedrale Basiliek Sint-Jan Evangelist te ‘s-Hertogenbosch.

Lees hier een bericht van Bastion Oranje.

Geplaatst op

Mijlpaal

Vandaag heb ik na ruim 9 maanden mijn revalidatie-traject bij de Tolbrug afgesloten. Het voelt als een mijlpaal. Ik probeer blij te zijn, maar dat lukt niet echt vandaag. Ik ben eerder wat melancholiek. Daarom blader ik door de foto’s en zie dat ik van ver ben gekomen. Dat stemt me dan weer gelukkig en in ieder geval tevreden. Echt blij is nog een stap te ver, maar dat komt vast wel weer. Door de corona-crisis wil de reintegratie op mijn werk niet zo vlotten, maar ik heb geleerd geduld te hebben. Ik loop weer zonder hulpmiddel en kan met elektrische ondersteuning weer flinke fietstochten maken.

Ik begon op 12 augustus bij de Tolbrug nadat ik door zenuwafknelling bij een hersenoperatie korte tijd verlamd was geweest aan beide benen. Na 3 weken in de kliniek begon ik met mijn poliklinische traject.

Als ik nu terugkijk ben ik in die drie weken in de kliniek en ook al de twee weken daarvoor in het ETZ en JBZ tot rust gekomen. Dat was ook echt nodig. Niet alleen om te herstellen van de zware operatie, maar vooral ook om de gekke periode daarvoor af te sluiten. Mijn rustgevende medicatie en antipsychotica werd afgebouwd. Ook kreeg ik weer een normaal slaapritme.

Ik verlangde ernaar om naar huis te gaan. Dat was in het begin heel moeilijk, ook voor Ankie, omdat ik nog niet veel kon. Bij mijn tweede weekendverlof durfde ik ook weer de trap op en dus naar de woonkamer.

Toen ik echt naar huis mocht, op 29 augustus, was dat heel fijn. Daarna ging ik poliklinisch verder. Meestal 2, soms ook 3 of 4x per week. Ik ging altijd trouw. Ankie bracht mij meestal.

Een mijlpaal was voor mij de dag dat ik voor het eerst weer kon fietsen. Dit was op 19 september al. Daarna veranderde fietstraining in Psychomotorische Therapie. Dat was samen met de Fysiotherapie mijn belangrijkste therapievorm. Later kwam daar Fitstroke bij.

Ik merkte dat ZELFREDZAAMHEID erg belangrijk voor me was. Vanaf 12 november kon ik ook weer met de fiets naar de Tolbrug. Ik deed daar een halfuurtje over. In het begin moest ik daarvan uitrusten.

Het was wel ronduit frustrerend dat het lopen ondanks het vele oefenen, moeizaam bleef gaan. Het gaat niet meer vanzelf. Ik denk nog bij iedere stap na en het is ook nog steeds pijnlijk. Ik blijf er hoop op houden dat het zich nog herstelt, maar begin ook langzamerhand te accepteren dat dit het toch is. In de laatste periode van mijn revalidatie draaide het ook vooral om die acceptatie.

Ik heb geleerd dat als je een jaar hersteltijd neemt dat 80% van het herstel zich in het eerste halfjaar afspeelt. Het tweede halfjaar is dus het moeilijkst. Ik heb dat ook zo ervaren.

Graag wil ik de professionals in de Tolbrug van harte bedanken. Vooral mijn vaste therapeuten Mirelle, Rien, Marion, Marina, Nadia, Nienke, Nienke, Eke, dokter Bos en dokter Russel, maar ook de mensen aan de receptie, de vrijwilligers in de wachtkamer, het verplegend personeel en iedereen die ik nog vergeten ben.

Ook een woord van dank aan mijn kinderen, mijn moeder, familie, vrienden en iedereen die heeft meegeleefd.

En natuurlijk dank aan Ankie. Ik ben blij met jou en kijk stiekem uit naar je volgende boek dat over de afgelopen periode gaat.

Reinoud van Uffelen, 14 mei 2020

Eerdere blogs over mijn hersenoperatie en revalidatie vind je hier.

Geplaatst op

Nutteloze statistiek over Arie den Hartog

Arie Den Hartog met de bloemen en een ronde-miss op 15 april 1967.

Arie den Hartog was zeker geen kleine renner. Op 15 april 1967 won hij als eerste Nederlander de Amstel Gold Race. Eerder had hij al in 1965 Milaan-San Remo gewonnen.

Arie den Hartog reed zeven keer een grote ronde. Drie keer moest hij opgeven en zijn beste klassering was de 13e plaats in de Ronde van Spanje van 1967.

Ook knechtte hij voor Jan Janssen in de Tour de France van 1968. Den Hartog eindigde in die Tour als 26ste op bijna een half uur van zijn landgenoot. Hij herinnert zich dat het een merkwaardige editie was. „Er waren geen uitgesproken favorieten, geen supervedetten, geen echte winnaars. De rivaliteit bij de Belgen tussen Van Springel en Bracke heeft ons in de kaart gespeeld. Ik was en ben bepaald geen vriend van Janssen, maar toen ik geen kans meer had, heb ik voor hem gewerkt. Zo professioneel was ik wel. Ondanks het feit dat het tussen Jan en mij niet boterde. Hij zocht en zoekt de journalisten op. Zo ben ik niet. Als ik de kans kreeg piepte ik er tussenuit. Je zult me niet snel op de VIP-tribunes zien zitten. Ik sta liever tussen het publiek.”

Ik vond op Internet nog een paar leuke filmpjes. Het eerste filmpje dateert van 2005. Het is een interview met Jean Nelissen in San Remo en gaat over zijn overwinning aldaar.

https://nos.nl/video/2026050-jeans-klassiekers-sanremo-1965.html (opent in een nieuw tabblad)

Het tweede filmpje betreft de Amstel Gold Race van 1967. In deze sfeerreportage wordt Arie den Hartog abusievelijk Arie den Hertog genoemd.

Na zijn sportcarrière begon Den Hartog in 1971 een rijwielzaak. In 2017 kreeg Den Hartog een herseninfarct waardoor hij in een rolstoel belandde. Op 6 juni 2018 overleed hij.

Geplaatst op

Nutteloze statistiek over Parijs-Roubaix

De beroemdste foto van Hennie Kuiper, gemaakt in 1983

Parijs-Roubaix werd al in 1896 voor het eerst gereden. Winnaar was toen de Duitse wielrenner Josef Fischer. Tot 2015 was hij ook de enige Duitse winnaar van de kasseienklassieker. In dat jaar won John Degenkolb. Zes keer won een Nederlander. Peter Post (1964), Jan Jansen (1967), Jan Raas (1982), Hennie Kuiper (1983), Servais Knaven (2001) en Niki Terpstra (2014).

I.v.m. het Coronavirus is de editie van dit jaar uitgesteld. Of van uitstel afstel komt moet nog blijken. Ook van 1915 t/m 1918 en van 1940 t/m 1942 vond er geen wedstrijd plaats.

De editie van 1949 kende twee winnaars. Twee renners wonnen de koers vier maal. Het zijn de Belgen Roger de Vlaeminck (1972, 1974, 1975, 1977) en Tom Boonen (2005, 2008, 2009, 2012). 7 renners wonnen drie maal, 11 renners twee maal.

De klassieker kent een groot aantal kasseistroken. Deze zijn aflopend genummerd. Met sterren wordt de zwaarte van zo’n strook aangegeven, waarbij vijf sterren het maximum is. Er zijn drie stroken met vijf sterren.

NummerNaam kasseistrookLengteAantal sterren
19Bos van Wallers-Arenberg2,4 km*****
11Mons-en-Pévèle3 km*****
4Carrefour de l’Arbre2,1 km*****

Hieronder voor de liefhebber nog drie leuke filmpjes.

Met commentaar door Hennie zelf
Met commentaar van Niki zelf
Prachtige docu van Wilfried de Jong
Geplaatst op

Nutteloze statistiek over de Ronde van Vlaanderen

Het zijn zware tijden en niet alleen voor wielerliefhebbers. Kunst en natuur bieden troost in deze dagen. Nutteloze statistiek doet dat ook. Alleen al omdat nutteloze statistiek leuker is dan nuttige statistiek.

Het wordt zondag mooi weer en het was een ideale dag geweest voor de 104e Ronde van Vlaanderen. De koers werd in 1913 voor het eerst georganiseerd en gewonnen door de Belg Pol Deman. Tijdens de Eerste Wereldoorlog (1915-1918) werd de Ronde van Vlaanderen niet verreden, maar tijdens de Tweede Wereldoorlog werd er gewoon gekoerst. Achiel Buysse won in 1940, 1941 en 1943 en daarmee is hij een van de zes coureurs die de Ronde drie maal won. De anderen zijn Eric Leman, Johan Museeuw, Tom Boonen, Fiorenzo Magni en Fabian Cancellara. 11 coureurs wonnen de Ronde twee keer. Onder hen 10 Belgen en een Nederlander: Jan Raas. Hij kwam in 1979 en in 1983 als eerste over de streep.

10 keer won een Nederlander, al moesten we er na 1986 32 jaar op wachten.

1953Wim van Est
1965Jo de Roo
1971Evert Dolman
1974Cees Bal
1979Jan Raas
1981Hennie Kuiper
1983Jan Raas
1984Johan Lammerts
1986Adrie van der Poel
2018Niki Terpstra

De Ronde van 2018 wordt komende zondag herhaald bij de NOS. Ik weet wie er gaat winnen, maar ga misschien toch kijken. Als je geen zin hebt om te kijken. Onderstaande “Behind the scenes” is ook prachtig materiaal en superspannend.

Verder lezen?

Prachtig artikel van Frank Heinen

De Ronde van Vlaanderen op Wikipedia

Geplaatst op

Nutteloze statistiek over Milaan-San Remo

Zaterdag 21 maart zou de 111e editie van Milaan-San Remo verreden worden. De wedstrijd werd afgelast i.v.m. de Corona-uitbraak. Op 8 augustus, hoogzomer dus, werd de wedstrijd alsnog verreden.

De klassieker prijkt al sinds 1907 op de wieleragenda en werd alleen in 1916, 1944 en 1945 niet gereden. Milaan-San Remo is normaliter de eerste echte wielerklassieker van het seizoen en heeft als bijnaam La Primavera.

Wetenswaardigheden

Met zeven overwinningen is Eddy Merckx recordhouder. Costante Girardengo won de wedstrijd zes keer en behaalde tussen 1917 en 1928 een recordaantal van elf podiumplaatsen. Erik Zabel en Gino Bartali wonnen de klassieker vier keer.

De snelste editie was in 1990. Gianni Bungo won in een recordtijd van 6 uur 25 minuten en 6 seconden, een gemiddelde van 45,8 kilometer per uur. De Traagste editie was die van 1910: 12 uur en 24 minuten.

Milaan-San Remo is samen met de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije één van de vijf Monumenten van het wielrennen. Van deze vijf wordt Milaan-San Remo tegenwoordig beschouwd als sprintklassieker. Dit is niet helemaal waar, want soms wint ook een aanvaller.

Nederlandse winnaars

De laatste Nederlandse winnaar was Hennie Kuiper in 1985. Ook Jan Raas (1977) en Arie den Hartog (1965) waren succesvol.

Meer mooie filmpjes

In mijn herinnering staat nog de overwinning van de totaal onbekende bebrilde Fransman en neo-prof Marc Gomez in 1982. Hij maakte deel uit van een vroege ontsnapping. Ik vond dit geweldige filmpje op YouTube:

Er is ook een prachtige Holland Sport-documentaire. Ook deze vond ik op YouTube.

Meer statistieken zijn te vinden op Wikipedia.

Geplaatst op

Eerste carnaval na #kwexit confronterend

Intocht met de rollator op 23 februari

Mijn eerste carnaval na de #kwexit viel samen met mijn eerste carnaval na mijn hersenoperatie. De laatste jaren was ik als import-Brabander het carnaval in Oeteldonk steeds meer gaan waarderen en ik besloot het dus ook dit keer gewoon te ondergaan. Omdat ik nog moeilijk loop en niet lang kan staan koos ik er voor met een rollator te gaan en gewoon mee te doen aan de intocht.

Ook de dagen daarna ben ik overdag de stad ingegaan. Mijn rollator stond ergens in de stad in een garage. Ik had een sleutel zodat ik helemaal mijn eigen weg kon gaan.

Ik heb zeker genoten en leuke momenten beleefd, maar ik vond het in zijn geheel genomen toch ook erg confronterend.

Ik zou hier heel stoer de voordelen van een rollator tijdens carnaval op kunnen noemen, want die zijn legio.

  1. Als je moe bent, kun je gaan zitten.
  2. Als je gaat staan, kun je je biertje ergens neer zetten.
  3. Als je tegen iemand aan rijdt in de drukte en die ander pijn doet, kijkt die ander verschrikt op en zegt: “Sorry meneer”
  4. In het mandje kun je spullen zoals een regenjas of blikjes bier bewaren.
  5. Omstanders kunnen de rollator gebruiken als kapstok.

En zo kan ik vast nog even doorgaan. Zonder rollator had ik geen carnaval kunnen vieren en ik ben oprecht blij dat ik het gewoon aangegaan ben. Maar ik vond het niet makkelijk.

Tijdens mijn revalidatie heb ik natuurlijk geleerd om binnen de grenzen van mijn belastbaarheid activiteiten te ondernemen en om te gaan met mijn beperkingen en toch te genieten.

Dat is de kern, want het is niet meer zoals vroeger en dat is soms moeilijk te accepteren.

Overigens trokken de meeste Oeteldonkers zich niets aan van de #Kwexit. Er werd gewoon ongecompliceerd carnaval gevierd alsof er niks gebeurd was.

Dit is het laatste blog over de kwexit. Een overzicht vind je hier. De komende weken zal ik zeker weer over mijn revalidatie bloggen. Meer revalidatie-blogs vind je hier.

Geplaatst op

Verjaardag dreigt in het water te vallen

Regen verwacht

De verjaardag van Rob Bots (6×11) dreigt vandaag in het water te vallen. Uitgerekend tijdens de eerste Intocht na de #kwexit komt de regen met bakken uit de hemel.

“Er zijn de afgelopen 11 uur al meer millimeters regen gevallen, dan in alle 11 edities voor de #kwexit bij elkaar.”

De Oeteldonker blijft zelf redelijk nuchter onder het weer. Per WhatsApp reageerde hij met de tekst:

Je zou het niet geloven maar na elf uur is het redelijk droog🌟🌈

Of er een causaal verband is met de #kwexit moet nog onderzocht worden.