Maand: juli 2019

De Tour de France begon dit jaar in Brussel op zaterdag 8 juli. Na een rit in lijn en een onverwachte Nederlandse geletruidrager volgde een ploegentijdrit. Deze werd gewonnen door Jumbo Visma. Dat maakte mij extra blij, want een zoon van mij werkt bij Jumbo.

Op 10 juli arriveerde de Tour in Frankrijk om de landsgrenzen niet meer te verlaten. De Tour kende nog wel een Nederlandse etappewinnaar. Dylan Groenewegen won op 12 juli in Chalon sur Saône. Dat was de langste etappe dit jaar.

Op 14 juli reed Julian Alaphilippe in het geel. Een dag later won de belg Wout van Aert namens Jumbo. In de enige individuele tijdrit op 19 juli reed hij in de hekken. Alaphilippe had toen nog steeds het geel.

Uiteindelijk moest hij die trui op 26 juli afstaan aan Egan Bernal uit Columbia. Een dag later betrad onze landgenoot Steven Kruijswijk het podium.

Vandaag eindigt de Tour met een korte etappe naar Parijs.

En won Max Verstappen een Grand Prix.

Maar dit blog gaat over wielrennen.

Vandaag gaat Steven Kruijswijk een podiumplaats halen in Parijs. De man die ooit in Den Bosch woonde wordt derde. Als er geen gekke dingen gebeuren de laatste dag.

In 2013 haalde Lieuwe Westra Parijs. Maar hij moest op minder dan veertig kilometer van de eindstreep opgeven omdat hij door ziekte het peloton niet meer kon volgen.

Hij werd dus niet in het eindklassement opgenomen. Maar zo zijn de regels. Maarten van der Weijden kreeg ook geen kruisje in Friesland.

Regels zijn regels.

Vandaag brengt een Colombiaan het geel naar Parijs. Hij is de eerste.

Wat opvalt is dat de Verenigde Staten tien zeges boekten. Drie door Greg Lemond, waarvan eentje met acht seconden voorsprong op Laurant Fignon. Zeven door Lance Armstrong. Door zijn naam staat een streepje, maar hij mag blijkbaar wel meedoen aan deze nutteloze statistiek.

Dan was er een overwinning van Floyd Landis. Zijn overwinning van 2006 is wel geschrapt en dat is wel onrechtvaardig. Vind ik. Zijn zege is toegekend aan de Portugees Óscar Pereiro Sio. Jan Ullrich en Bjarne Riis stonden stijf van de EPO en staan wel in het lijstje.

Landis werd geboren in een doopsgezinde gemeenschap in het hart van een van de grootste Amish– en mennonietengemeenschappen in de VS. De ouders van Landis stonden er eigenlijk helemaal niet achter dat hun zoon op de fiets klom. Landis was gedwongen in het geheim en vaak ’s nachts de fiets te pakken voor een training. In 1990, zo rond zijn 15de, nam hij het besluit uit de geloofsgemeenschap te stappen.

Special voor hem een nummer van Ilse de Lange. (Onder het lijstje)

Fijne dag. Vanavond nog een nutteloze statistiek.

Nr		Land	Aantal Zeges
1		Frankrijk	36
2		Belgie	18
3		Spanje	13
4		Verenigde Staten	10
5		Italie	10
6		Groot-Brittanië	6
7		Luxemburg	4
8		Nederland	2
9		Zwitserland	2
10		Denemarken	1
11		Duitsland	1
12		Ierland	1
13		Australie	1

Als ik aan 1998 denk, dan denk ik niet gelijk aan de Tour de France. De Tour was wel memorabel dat jaar.

Net als dit jaar werd er een etappe geneutraliseerd. Dat was de 17e etappe vanwege een rennersstaking.

De Tour werd gewonnen door Marco Pantani. Jan Ullrich droeg enige dagen de gele trui en eindigde in het wit. Ook won hij 3 etappes.

Ook onze landgenoten Jeroen Blijlevens en Leon van Bon wisten etappes winnend af te sluiten.

Mooie Mario won ook twee keer. En de Belg Tom Steels zelfs vier keer.

De Tour werd later bekend als de “Le Tour Dopage” of “Le Tour Noir”. De Festina-ploeg van Richard Virenque werd uit de wedstrijd gezet. Het Nederlandse TVM stapte zelf af in Zwitserland. Later dat jaar moest ploegleider Cees Priem zich voor de France Justitie verantwoorden.

Michael Boogerd wist uiteindelijk als vijfde te eindigen, maar hij werd later ook verdacht. In 2013 onthulde een Franse senaatscommissie dat uit nieuw onderzoek bleek dat minstens achttien renners EPO hadden genomen, onder wie Pantani en Ullrich.

De Tour begon overigens in Ierland en daar won ook iemand die in het voormalige Tsjecho-Slowakije werd geboren.

Zo kent dit verhaal weer veel dwarsverbanden.

Maar als ik aan 1998 denk, dan denk ik vooral aan een mooi doelpunt van Dennis Bergkamp. En aan de moeder aller praatprogramma’s VILLA BVD waar Acda en de Munnik vrijwel dagelijks te gast waren.

Maar deze rubriek gaat over wielrennen.

Vandaag nog een paar kilometer en morgen naar Parijs.

A demain.

Rondom ons huis is het noodweer. Ook in Frankrijk houden de weergoden huis. De etappe van vandaag is danig ingekort. Egon Bernal start in het geel vanmiddag.

Vandaag presenteer ik dan eindelijk de grote nutteloze statistiek der Zuid-Amerikaanse deelnames. Althans dat dacht ik. Vanmorgen heeft de organisatie besloten om de regels te verruimen. Ook Midden-Amerika mag mee doen aan deze statistiek.

NUTTELOZE STATISTIEK DER LATIJNS-AMERIKAANSE DEELNAMES

Argentinië	3
Columbia	30
Brazilië	5
Costa Rica	1
Venezuela	4

Deze statistiek is natuurlijk nooit af. Bovendien is deze statistiek uit te breiden met etappewinnaars.

De meest beroemde is ongetwijfeld Luis Herrera uit Columbia. Zijn bijnaam was het tuinmannetje. Anderen noemden hem ‘Lucho’.

In 1984 deed hij voor het eerst mee en won hij de etappe naar Alpe d’Huez. In 1985 won hij zelfs twee bergetappes en wist hij ook de bolletjestrui naar Parijs te brengen.

In 1986 werd hij slechts 22e om in 1987 opnieuw toe te slaan. Dat jaar won hij weer het bergklassement. Ook werd hij vijfde in de eindrangschikking.

In datzelfde jaar won hij als eerste Colombiaan het eindklassement van de Ronde van Spanje. In de Vuelta van 1987 won hij ook het bergklassement.

Dat laatste herhaalde hij nogmaals in 1991. In de Ronde van Italië wist hij het bergklassement winnend af te sluiten in 1989.

Deze volstrekt nutteloze statistiek werd u gepresenteerd door Reinoud van Uffelen. Diverse mensen, waaronder mijn communicatieadviseur voelden deze statistiek deze week opkomen. Maar vandaag was het dan zo ver.

Het is half acht en iedereen slaapt nog.

Nog twee dagen en dan zijn we in Parijs.

A demain!

Dit jaar heb ik echt genoten van het commentaar van beide heren. Maar vandaag was ik het toch niet met hen eens. De etappe werd geneutraliseerd en met name Ducrot wilde koers zien.

Maar het zag er echt levensgevaarlijk uit daar in het dal.

Maarten Ducrot studeerde psychologie en reed 5x in de Tour de France. In zijn voor- laatste deelname werd hij 39e. Maar zijn grootste succes was in 1985. Toen won hij de 9e etappe. In 1982 was hij ook wereldkampioen geworden bij de 100 kilometer ploegentijdrit voor amateurs samen met met Frits van Bindsbergen, Gerrit Solleveld en Gerard Schipper.

Ook Herbert Dijkstra hoorde tot de nationale top bij de amateurs. In 1988 vertegenwoordigde hij Nederland bij de Olympische Spelen in Seoul als lid van de tijdritploeg. Omdat hij als reserve meeging, kwam hij niet in actie.

Zijn grootste successen haalde hij op het ijs. In 1988 deed hij mee aan de Olympische Spelen van Calgary. Op de 5000 meter werd hij 13e. Op de 10.000 meter werd hij 11e.

En terwijl ik eerder vandaag een nutteloos stukje over Tignes publiceerde, werd dit jaar Tignes niet eens gehaald.

Wat de consequenties zijn voor het Algemeen Klassement en voor het Tourspel moet nog doorgerekend worden.

En mijn nutteloze stukje over renners uit Zuid-Amerika moet nog even wachten. Want alles is relatief tenslotte.

Parijs is niet ver meer.

A Demain

Vandaag eindigt de etappe in Tignes.

In Tignes werd Michael Rasmussen door zijn eigen Rabobank-ploeg uit de Tour gezet.

Het is nutteloze informatie. Maar hieronder drie links.

1. Een YouTube-filmpje dat verwijst naar Michael Rasmussen in het geel (zie onder)
2. Een YouTube-filmpje (amateurbeelden) waarin Rasmussen in het geel in Tignes arriveert (zie onder)
3. Een link naar een NRC-artikel over Rabobank-ploegleider Theo de Rooij. Het heet BOODSCHAPPER ONTHOOFD en ik heb de link opgenomen naar het artikel bij NRC. Op de bijbehorende foto is copyright.

https://www.nrc.nl/nieuws/2007/08/04/boodschapper-onthoofd-11369708-a905443