Marc Cavendish wint de tweede etappe in de Ronde van Turkije
De nutteloze statistiek over de sprinter Mark Cavendish was blijkbaar nog niet af. Na 1159 dagen zonder individuele overwinningen wist hij de tweede etappe in de Ronde van Turkije te winnen. En het bleef niet bij die ene zege. Want een dag later won hij ook de derde etappe en weer een dag later zelfs de vierde etappe.
Cavendish won na 2018 niet meer, in 2015 had hij voor het laatst twee etappes achter elkaar gewonnen en in 2013 voor het laatst drie etappes.
Mark Cavendish was ooit een veelwinnaar. In de Tour de France won hij maar liefst 30 etappes en ook in de Rondes van Italië en Spanje was hij succesvol met respectievelijk 17 en 4 overwinningen. Voorts won hij 3x de Scheldeprijs en 2x Kuurne-Brussel-Kuurne.
Zijn grootste overwinningen boekte hij in een vorig leven. In 2011 werd hij wereldkampioen op de weg en in 2009 won hij de klassieker Milaan-San Remo.
In 2019 begon ik met mijn rubriek Nutteloze Statistiek: nutteloze wetenswaardigheden over mijn liefhebberij wielrennen. In de maand voor mijn hersenoperatie ontspoorde ik volledig en schreef ik meerdere stukjes per dag. Nu is de rubriek terug, want Nutteloze Statistiek blijft leuk.
Statistiek kan nuttig zijn. Nutteloze statistiek is leuker. Vorig jaar schreef ik al een Nutteloze statistiek over Milan-San Remo. (Hier). Ook schreef ik al over de eerste Nederlandse winnaar van deze lentekoers: Arie den Hartog. (Hier)
Nutteloze statistiek hoeft niet lang te zijn, zeker niet als deze gaat over een wielrenner die bijna nooit won.
Marc Gomez was een Franse wielrenner met een Spaanse naam. Hij was als professional actief van 1982 tot 1989. Hij zegevierde in een aantal onbeduidende wedstrijden, werd in 1983 Frans kampioen en wist ook een drietal etappes in de Ronde van Spanje te winnen.
Maar zijn grootste succes boekte de bebrilde Fransman als neo-prof op 20 maart 1982. Hij won La Primavera: Milaan-San Remo. Op die dag maakte hij als totaal onbekende coureur deel uit van een vroege kopgroep. Uiteindelijk bleef hij alleen over met zijn landgenoot Alain Bondue, maar die viel bovenop de Poggio en Marc Gomez kon vervolgens onbedreigd winnen.
De favorieten voor die dag hadden te lang naar elkaar gekeken en de achtervolging te laat ingezet. Moreno Argentin kwam op 2 minuten en 1 seconde over de streep als no. 3. Hij werd 10 jaar later nog een keer tweede, maar zou Milaan-San Remo nooit winnen.
Marc Gomez reed Milaan-San Remo ook nog in 1983, 1985, 1987 en 1989. Hij werd toen achtereenvolgens 103e, 58e, 52e en 97e.
Of Marc Gomez nog steeds een bril draagt is mij onbekend.
PRIJSVRAAG:
Hoeveel oud-winnaars vind je terug in de uitslag van 1982?
1. Marc GOMEZ (Fra) in 7h 04'12"
2. Alain Bondue (Fra) à 10"
3. Moreno Argentin (Ita) à 2'01"
4. Francesco Moser (Ita)
5. Tommy Prim (Sue)
6. Claudio Bortolotto (Ita)
7. Silvano Contini (Ita)
8. Patrick Versluys (Bel) à 2'42"
9. Léo Van Vliet (Hol) à 3'35"
10. Walter Della-Case (Ita)
11. Vittorio Algeri (Ita) à 4'18"
12. Jean-Marie Wampers (Bel)
13. Roger De Vlaeminck (Bel) à 4'30"
14. Jan Raas (Hol)
15. Fons De Wolf (Bel)
16. Jan Bogaert (Bel)
17. Greg LeMond (Usa)
18. Eddy Planckaert (Bel)
19. Noel Dejonckheere (Bel)
20. Giuseppe Martinelli (Ita)
21. Luciano Rabottini (Ita)
22. Leonardo Bevilacqua (Ita)
23. Hubert Seiz (Sui)
24. Pascal Guyot (Fra)
25. Faustino Ruperez (Esp)
26. Gregor Braun (Ger)
27. Sean Kelly (Eir)
28. Theo De Rooy (Hol)
29. Orlando Maini (Ita)
30. Hennie Kuiper (Hol)
31. Fridolin Keller (Sui)
32. Gerry Verlinden (Bel)
33. Charly Bérard (Fra)
34. Jean-Philippe Vandenbrande (Bel)
35. Gerrie Knetemann (Hol)
36. Alfio Vandi (Ita)
37. Rudy Pevenage (Bel)
38. Jose-Enrique Cima (Esp)
39. Dante Morandi (Ita)
40. Alain Vigneron (Fra)
41. Isidro Juarez (Esp)
42. Jean-Luc Vandenbroucke (Bel)
43. Benny Van Brabant (Bel)
44. Gody Schmutz (Sui)
45. Eddy Schepers (Bel)
46. Paolo Rosola (Ita)
47. Marcel Russenberger (Sui)
48. Daniel Willems (Bel)
49. Erwin Lienhard (Sui)
50. Joseph Jacobs (Bel)
51. Henk Lubberding (Hol)
52. Beat Breu (Sui)
53. Wladimiro Panizza (Ita)
54. Claudio Torelli (Ita)
55. Bruno Leali (Ita)
56. Palmiro Masciarelli (Ita)
57. Roberto Ceruti (Ita)
58. Jacques Bossis (Fra) à 5'05"
59. Salvatore Maccali (Ita)
60. Marc Sergeant (Bel)
61. Adri Van der Poel (Hol)
62. Ludwig Wijnants (Bel)
63. Peter Zijerveld (Hol) à 7'15"
64. Cédric Rossier (Fra) à 7'21"
65. Claudio Corti (Ita) à 7'38"
66. Etienne De Beule (Bel)
67. Piero Ghibaudo (Ita)
68. Valerio Piva (Ita)
69. Jan Van Houwelingen (Hol)
70. Valerio Lualdi (Ita)
71. Urs Freuler (Sui)
72. Corrado Donadio (Ita)
73. Marino Amadori (Ita)
74. Antonio Ferretti (Sui)
75. Daniel Gisiger (Sui)
76. Werner De Vos (Bel)
77. Daniele Antinori (Ita) à 8'10"
78. Roberto Bressan (Ita) à 9'38"
79. Mauro Angelucci (Ita) à 20'05"
80. Juan-Carlos Alonso (Esp)
81. Bert Pronk (Hol)
In 2019 begon ik met mijn rubriek Nutteloze Statistiek: nutteloze wetenswaardigheden over mijn liefhebberij wielrennen. In de maand voor mijn hersenoperatie ontspoorde ik volledig en schreef ik meerdere stukjes per dag. Nu is de rubriek terug, want Nutteloze Statistiek blijft leuk.
De Strade Bianche is in korte tijd uitgegroeid tot één van de favoriete wielerkoersen. Zaterdag 6 maart staat pas de 15e editie op het programma. De vorige editie zou worden verreden op 7 maart 2020 maar het Corona-virus gooide roet in het eten. Uiteindelijk ging men op 1 augustus van start over de witte weggetjes in Toscane. Het was toen bloedheet. Wout van Aert won en ik schreef er toen al een nutteloze statistiek over. (hier te lezen)
De wedstrijd volgt morgen exact hetzelfde parcours als vorig jaar. Dat betekent dat er 184 kilometer op het programma staan. Maar liefst 63 kilometer daarvan is onverhard.
Settore Sterrato 1: Vidritta (2,1 kilometer lang) – na 17,6 km Settore Sterrato 2: Bagnaia (5,8 kilometer lang) – na 25 km Settore Sterrato 3: Radi (4,4 kilometer lang) – na 36,9 km Settore Sterrato 4: La Piana (5,5 kilometer lang) – na 47,6 km Settore Sterrato 5: Lucignano d’Asso (11,9 kilometer lang) – na 75,8 km Settore Sterrato 6: Pieve a Santi (8 kilometer lang) – na 88,7 km Settore Sterrato 7: San Martino in Grania (9,5 kilometer) – na 111,7 km Settore Sterrato 8: Monte Sante Marie (11,5 kilometer lang) – na 130 km Settore Sterrato 9: Monteaperti (0,8 kilometer lang) – na 160 km Settore Sterrato 10: Colle Pinzuto (2,4 kilometer lang) – na 164,6 km Settore Sterrato 11: Le Tolfe (1,1 kilometer lang) – na 171 km Totaal onverharde stroken: 63 kilometer
Strook 5 en 6 gaan vrijwel direct in elkaar over. Strook 5 is met 11,9 kilometer de langste strook gevolgd door strook 8 (11,5 kilometer). Deze strook heet sinds een aantal jaar de Settore Fabian Cancellara naar de enige renner die de koers drie keer wist te winnen.
In de laatste kilometers gaat het nog even stevig omhoog tot wel 16%.
Er staan 168 renners aan de start verdeeld over 24 ploegen van 7 coureurs. Onder hen 10 Nederlanders.
In 2019 begon ik met mijn rubriek Nutteloze Statistiek: nutteloze wetenswaardigheden over mijn liefhebberij wielrennen. In de maand voor mijn hersenoperatie ontspoorde ik volledig en schreef ik meerdere stukjes per dag. Nu is de rubriek terug, want Nutteloze Statistiek blijft leuk. Een volgende editie zal verschijnen rond Milano-San Remo, la Primavera.
Voor suggesties over leuke Nutteloze Statistiek hou ik me van harte aanbevolen.
Natuurlijk is er al gekoerst in Frankrijk, Spanje en de Verenigde Arabische Emiraten. Maar de Omloop het Nieuwsblad is de eerste echte wielerwedstrijd van het jaar.
De omloop kent op 27 februari 2021 maar liefst 13 hellingen en 9 kasseistroken. De koers telt 200,5 kilometer en er wordt gereden van Gent naar Ninove.
De wedstrijd werd in 1945 voor het eerst georganiseerd en gewonnen door de Belg Jean Bogaerts. Het is een echte Belgische koers want pas in 1959 won een niet-Belg de omloop en wel de Ier Seamus Elliot. In totaal stond er 56 keer een Belg op het hoogste ereschavot en 16 keer een niet-Belg. Onder hen 4 Nederlanders: Jo de Roo (1966), Jan Raas (1981), Teun van Vliet (1987) en Sebastiaan Langeveld (2011). 3 renners wonnen de wedstrijd 3 keer en wel de Belgen Ernest Sterckx, Joseph Bruyere en Peter van Petegem. In 2020 was de Omloop een van de laatste wedstrijden voor de Corona-crisis. In 1960, 1986 en 2004 werd de wedstrijd niet verreden. In 2004 was dat vanwege de sneeuw.
In de eerste twee jaren sprak men overigens nog over de Omloop van Vlaanderen, maar er was wat naamsverwarring met de Ronde van Vlaanderen. Daarom heette de koers vanaf 1947 de Omloop het Volk. Deze krant werd in 2008 overgenomen door het Nieuwsblad en daarmee veranderde ook de naam van de koers.
In 2019 begon ik met mijn rubriek Nutteloze Statistiek: nutteloze wetenswaardigheden over mijn liefhebberij wielrennen. In de maand voor mijn hersenoperatie ontspoorde ik volledig en schreef ik meerdere stukjes per dag. Nu is de rubriek terug, want Nutteloze Statistiek blijft leuk.
Hieronder nog meer nutteloze statistiek (voor de liefhebbers) over de Omloop het Nieuwsblad.
DE 13 HELLINGEN:
1. Leberg (na 49,4 km)
950 meter, 4.2% gemiddeld en 13.8% max stijgingspercentage
