Sepideh Haj Modiri was een buitengewoon krachtige en lieve vrouw. Door een noodlottig ongeval is ze maar 44 jaar geworden. Ze overleed op 29 december 2018.

Onze levenspaden kruisten in januari 2015 en we vormden samen bijna twee jaar het Dagelijks Bestuur (DB) van de afdeling PvdA Den Bosch. Gesprekken met haar gingen altijd ergens over en waren, zoals Jolanda vanmiddag opmerkte, vaak filosofisch van aard. Onze DB-vergaderingen waren eigenlijk een soort intervisiegesprekken waarin we naar elkaars meningen en twijfels luisterden en elkaar stimuleerden in onze keuzes.

Sepideh werd geboren in Teheran in 1974, maar ze praatte nooit veel over het verleden. Als geen ander heeft Sepideh ons geleerd dat je in het leven altijd vooruit moet kijken en daarbij moet handelen vanuit je idealen. Ze had een duidelijk beeld van hoe de samenleving er zou moeten uitzien en leefde naar dat beeld; ze wilde van betekenis zijn voor anderen. Ze was een bescheiden en wijze vrouw en we luisterden graag naar haar. Toen Reinoud haar in januari 2016 mocht interviewen voor de rubriek “Vijf vragen aan…” wilde ze daar alleen aan meewerken als ze zelf de vijf vragen mocht bedenken. De vijf vragen kregen vijf krachtige antwoorden.

Nadat in november 2016 onze wegen weer scheidden spraken we elkaar nog regelmatig en gaf ze ons schouderklopjes en duwtjes in de rug. Meestal was dat telefonisch of per WhatsApp en we hebben dus het geluk dat we veel van wat ze met ons deelde terug kunnen lezen.

Op 22 maart 2018, daags na de gemeenteraadsverkiezingen, schreef ze:

“Jullie hebben hard gewerkt, dank jullie wel”. Daarna: “Dat het landelijk minder gaat met zo een prachtige partij met zulke mooie kernwaarden zegt iets over onze performance. We weten onze boodschap niet goed en gepassioneerd over te brengen. Te veel bescheidenheid past niet meer bij 2018. De kiezer wil horen en zien en verbinding voelen en daar lijken we toch niet in te slagen. Ik hoop dat het de PvdA gaat lukken het imago weer op te poetsen.”

Terwijl we de appjes teruglezen komen eindelijk de tranen. We voelden de afgelopen dagen vooral veel ongeloof. Door onze tranen breekt ook weer een voorzichtige lach door als we de app-geschiedenis verder bekijken. We lezen terug dat Sepideh in haar eentje meer stemmen behaalde dan wij samen. Wij konden niet in haar schaduw staan.

De samenleving heeft een buitengewoon krachtige en lieve vrouw verloren. Wij zullen haar missen. Onze gedachten zijn bij haar man Ronald, haar ouders Touradj en Nazly en naaste familie en vrienden.

Foto: Leon van den Akker

Een theekransje

Tekst bij het afscheid van Fien van den Broek in de Blokhut te Eindhoven.

We zijn vandaag samen om afscheid te nemen van Fientje van den Broek-Craanen. 

Oma Fien.

Fien overleed op 13 november en is bijna 93 jaar geworden.

Voor haar vandaag geen heilige mis,  geen herdenkingsdienst, geen ingewikkelde ceremonie. Bij de familie van den Broek doen ze dat anders! Nee ik moet zeggen, bij de familie van den Broek doen WE dat anders, want De familie van den Broek, daar hoor ik ook bij en ik zal zo nog wel uitleggen hoe dat zit. 

Wij vieren het afscheid gewoon met een theekransje. Fien hield van theekransjes, met een wisselende groep dames deed Fien 40 jaar aan theekransjes. 

Het gezin van Fien van den Broek was een bijzonder gezin. Laat ik ze even aan u voorstellen. Fien en haar man Jo kregen vier kinderen. Clemens, Hans, Patries en Marcel. 

Jo overleed al zo’n halve eeuw geleden en ook Clemens en Hans zijn niet meer onder ons, net als kleinzoon Bart. We zijn enige momenten stil om ook aan hen te denken.

Fien bleef ondanks alle verdriet altijd opgeruimd en positief. De dementie was in zekere zin een verlossing voor haar; ze vergat haar verdriet.

Positief, opgeruimd en ook dankbaar. Ik herinner me een bezoek zo’n vijf jaar geleden toen ze nog niet in de Tulp woonde, maar in een huis waar de zorg simpelweg te kort schoot omdat er te weinig mensen werkten. Toen we binnenkwamen rook het niet al te fris, ze was gevallen en lag op de grond. Het eerste wat ze zei toen we binnenkwamen was: “de mensen zijn hier zo aardig voor me”

Een bijzonder gezin zei ik al, niet in de laatste plaats omdat iedereen er welkom was en omdat iedereen er welkom bleef. Patries en Marcel kregen nieuwe partners, maar hun oude partners zijn hier ook. 

Nadat Hans overleed in 2005 kwam ik in het leven van zijn vrouw Ankie en sindsdien hoor ik ook bij de familie van den Broek. Vanaf dag één voelde ik me er welkom.

Het is een creatief gezin. Dochter Patries is creatief in de keuken en op het podium, ze zal vandaag zingen. 

Zoon Marcel staat niet graag op het podium. Hij zei gisteren “ik ben meer van de plaatjes dan van de praatjes”. Marcel maakte dus een levend schilderij dat u hier op het scherm ziet.

Harde werkers zijn het ook. Patries doet het liefst alles zelf. Zij maakte de soep voor vandaag, haar man Henri mocht de balletjes draaien. En als u goed naar het levend schilderij van Marcel kijkt dan ziet u dat daar ook wat uurtjes werk in zitten.

Een Creatief gezin én mensen met oog voor detail. Kleinzoon Daan zorgde voor het decor vandaag. Let op de lelietjes van dalen en ook op de schalen met peren; bij Fien thuis was er vroeger een perenboom Let ook op de theemuts en het theeservies en het gehaakte randje om de kist dat Kitty maakte.

Fien is hier ongeveer tot half 3, ze ligt bij de open haard want ze hield niet van kouwe voeten. Om half 3 brengen wij haar met een kleine groep naar het crematorium.

Deze bijeenkomst moet niet te statisch worden zei Marcel gisteren, er zijn een paar mensen die iets willen zeggen, er is een playlist met liedjes die Fien mooi vond en er is Gerrit die gitaar speelt. Hoe het precies gaat lopen weten we nu nog niet en dat is ook niet erg. Want in huize van den Broek geldt alles kan en alles mag. Er is voldoende te eten en te drinken en U mag huilen, lachen, applaudisseren, meezingen, opstaan, een rondje lopen en even bij Fien langs.

Geen heilige mis,  geen herdenkingsdienst, geen ingewikkelde ceremonie. Dit is een theekransje, maar het is zeker geen heilloze bedoeling. Bij de open haard staat een collectebus voor het Leger des Heils.

Hier kunt u online doneren aan het Leger des Heils. 

Tekst uitgesproken bij het afscheid van Frans van der Meijs op 27 augustus 2016.

Frans was een familieman en het kwam goed uit dat hij veel familie had. Broers, zussen, neefjes, nichtjes. Cok, de familie Kuil.

Maar daar bleef het niet bij want wij en dan bedoel ik het gezin van Jan en Nel van Uffelen uit Langeraar waren OOK familie van Frans. Immers, Frans bracht bijna ieder jaar de kerst bij ons door en mijn broer, zus en ikzelf noemden hem altijd OME FRANS, dus geen FRANS, geen OOM FRANS, maar OME FRANS.

OME Frans en mijn vader waren min of meer buurjongens in de Zuidbuurt in Maasland. OME Frans was 3 jaar ouder dan mijn vader, ze hebben nooit bij elkaar in de klas gezeten maar werden beiden onderwijzer en vonden elkaar ook in het verenigingsleven te Maasland.

OME Frans hoorde er gewoon bij en was echt onderdeel van ons gezin. Iedere kerstvakantie kwam hij met de fiets naar Langeraar, meer dan 50 km fietsen, maar daar draaide hij zijn hand niet voor om, hij was ook wel eens naar de Dordogne komen fietsen toen we daarop de camping stonden. En als hij dan bij ons was in de kerstvakantie stond hij iedere morgen erg vroeg op en wandelde hij naar de bakker om warme broodjes te halen. Ook wisten wij dat als OME Frans kwam dat er de volgende dag kerstkransjes aan de boom zouden hangen. Je zag hem genieten van het gezinsleven en hij deed ook mee aan onze jaarlijkse sjoelcompetitie en voor hem was het meedoen belangrijker dan het winnen. Tijdens die kerstdagen zag je hem ook heel veel kaarten schrijven, kaarten naar al zijn familieleden en vrienden, veelal zelf gemaakt en met een stichtelijke spreuk.

Heel soms kwam hij niet met de kerst. Hij ging dan naar zijn andere familie in Canada. Wij vonden dat maar saai, een kerst zonder OME Frans.

Twee keer zijn we die decemberweken ook naar Zuid-Frankrijk gegaan met ons gezin en OME Frans ging natuurlijk mee. In december 1983 zou hij met de fiets vanaf het station in Avignon naar ons huisje komen, 70 kilometer. Ik vond het maar lang duren en ben hem tegemoet gefietst. We hebben die weken veel samen gereden, maar OME Frans was een familieman en ik, in die tijd een eigenwijze puber die alleen deed waar die zelf zin in had. Ik ging dus iedere dag fietsen en OME Frans ging de ene dag met mij en de andere dag met de rest van ons gezin op pad.

Mijn vader maakte handig gebruik van mijn adoratie voor OME FRANS. Toen ik op een leeftijd was dat ik niet meer graag mee ging op visite bij opa en oma opperde hij. “Joh ga er gewoon met de fiets naar toe, net als OME FRANS.

Een nieuwe traditie was geboren, ik ging voortaan op de fiets naar mijn grootouders in Maassluis.

Ook toen wij ouder werden en ieder onze eigen weg gingen bleef er contact met OME Frans, die ik voortaan gewoon bij zijn voornaam noemde. Zo waren wij als gezin bijvoorbeeld ook aanwezig bij zijn afscheid als onderwijzer en is hij ook eens bij mij in Nijmegen op bezoek geweest toen ik daar studeerde.

Vaak gingen onze gesprekken over fietsen, versnellingen en derailleurs en in augustus 2011 ben ik nog eens met hem gaan fietsen. Dat was best confronterend, toen we Vlaardingen uit de polder in fietsten was hij op zijn gemak maar zodra we zijn huis naderden wist hij de weg niet meer.

De laatste jaren van Frans zijn leven waren niet zijn beste jaren. Ik kan me moeilijk voorstellen hoe het is als je zo de grip op alles kwijt raakt. Mijn vader was verdrietig want echt contact met zijn oude vriend was erg moeilijk geworden. In 2013 overleed mijn vader plotseling en bij het afscheid had ik wel echt contact met Frans. Hij zei niet veel maar de omhelzing was intens. Wat een breekbare man was het geworden, Frans van der Meijs, mijn OME FRANS.

Vorige week zondag is mijn moeder nog bij hem op bezoek geweest. Mijn moeder vertelde aan Frans over mij en dat ik deze zomer naar Berlijn ben gefietst.

Frans glimlachte en zei even later.

NEL EVEN NAAR LANGERAAR FIETSEN en dat was het laatste wat ze van hem gehoord heeft.

OME FRANS, GOEDE REIS.