Reinoud van Uffelen

Vandaag kreeg ik de uitslag van de MRI-scan die eerder deze week werd gemaakt. Mijn hersenoperatie is nu een half jaar geleden.

De uitslag van de scan was positief. Het restant van de tumor was al héél erg klein en is niet of bijna niet gegroeid. Een nieuwe hersenscan is pas over een jaar.

Of mijn bovenbenen zich volledig gaan herstellen weet ik niet. Ik maak me daar soms zorgen over. De neurochirurg herhaalde vandaag nogmaals dat herstel van drukneuropathie lang kan duren. Geduld is een schone zaak.

Maar het goede nieuws van vandaag geeft mij weer wat extra vertrouwen. En dat is fijn!

Eerdere blogs zijn terug te lezen in de rubriek Revalidatie.

Voor mijn operatie was ik altijd met mijn smartphone in de weer. Het was mijn venster op een steeds kleiner wordende wereld. Toen ik 29 juli naar het ziekenhuis ging bleef de telefoon thuis. Eind augustus kwam de telefoon weer in mijn leven, maar in afgeslankte vorm. De Apps van Facebook, Twitter, Instagram en Linkedin zijn verwijderd. Via de Internet-browser op mijn laptop kijk ik nog wel eens op deze Social Media. Niets menselijks is mij vreemd. Ook publiceer ik er mijn blogs.

Maar ik ben inmiddels behoorlijk afgekickt van mijn telefoon. Ik vind het heerlijk.

De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat er een nieuwe App in mijn leven is. Ze heet Strava. Strava is een website en App waarmee sportprestaties kunnen worden bijgehouden via GPS. De App lijkt voor mij ontworpen, met mijn voorliefde voor landkaarten en statistieken. Ik ga tegenwoordig met de fiets naar de Revalidatiekliniek en ik registreer ieder ritje. Ook korte wandelingen hou ik bij. Strava liegt niet. Soms voel ik me down omdat ik nog zo moeizaam beweeg, maar dan kijk ik op Strava en dan zie ik dat ik nog steeds vooruitgang boek.

Als je wilt kun je mij ook volgen op Strava. Je kunt dan zien dat ik goed bezig ben en mij gelijk een kudo geven.

Na hersenletsel is er vaak sprake van een verminderde belastbaarheid. In gewoon Nederlands: Je bent sneller vermoeid en het herstel duurt langer dan eerst. Daarbij is er natuurlijk een verschil tussen lichamelijke vermoeidheid en mentale vermoeidheid.

Tijdens mijn revalidatie in de Tolbrug heb ik twee boekjes van de module “Niet rennen, maar plannen” doorgewerkt. De inhoud was confronterend.

Er wordt een onderscheid gemaakt tussen drie soorten gevolgen van hersenletsel.

1. Lichamelijke gevolgen
2. Gevolgen op het gebied van denken (cognitie)
3. Gevolgen op het gebied van gedrag en emoties

Dat er bij mij lichamelijke gevolgen zijn is duidelijk te zien aan de manier waarop ik loop. Dat ik op het gebied van gedrag en emoties ben veranderd is ook helder; Ik ben meer op mezelf gericht, heb minder behoefte aan sociale contacten en toon minder initiatief.

Dat er ook cognitieve gevolgen zijn vind ik moeilijker om te accepteren. Maar de waarheid is dat ik snel ben afgeleid en moeite heb met het echt doorgronden van wat ik lees.

Gelukkig heb ik wel weer meer plezier in het schrijven. En… wie schrijft die blijft.

Eerdere blogs kun je teruglezen in de rubriek Revalidatie.

Ik kende de Trein der Traagheid als een café in Antwerpen. Een zoektocht op Internet leerde me dat er tegenwoordig ook in Gent een etablissement is dat zo heet. Volgens de website is het een koffiehuis en is het er goed toeven.

De Trein der Traagheid is ook een roman uit 1950 van de Vlaamse schrijver John Daisne. Ik heb het boekje nooit gelezen, maar de titel spreekt mij aan.

Het schijnt te gaan over een schoolmeester van middelbare leeftijd die op een warme lenteavond in de trein tussen twee steden indommelt.

Mijn laatste treinreis was op 29 juni. Ik reisde naar mijn zoon in Den Haag en zwom in de zee. Op de terugreis viel ik in slaap. Toen ik wakker schrok was ik draaierig en had ik hoofdpijn.

Op 11 juli werd er in mijn hoofd een hersentumor geconstateerd die op 30 juli al werd verwijderd. Bij die operatie raakten zenuwen bekneld. Sindsdien bevind ik mij in mijn eigen Trein der Traagheid.

De revalidatiearts benadrukte deze week nogmaals dat Tijd de belangrijkste factor is. Herstel na een hersenoperatie vraagt nu eenmaal tijd. Beschadigde zenuwen kunnen herstellen, maar het duurt lang. Het kan tot twee jaar duren en er zijn pas vier maanden voorbij.  

En… ik kan weer lopen, ik kan weer fietsen en ik realiseerde me vorige week opeens dat ik tegenwoordig nooit meer hoofdpijn heb.

Ik reis dus nog even verder met de Trein der Traagheid. Eindbestemming onbekend.

Eerdere blogs zijn terug te lezen in de rubriek Revalidatie.

Ik beoefen een nieuwe sport. Sinds een paar weken doe ik in de sporthal van Revalidatiecentrum de Tolbrug aan Fitstroke.

Fitstroke is een circuittraining met een positief effect op je loopvaardigheid en loopsnelheid. De training bestaat uit acht onderdelen waarbij het gaat om dingen als balans, bukken en lopen. Elke oefening wordt drie minuten in hoog tempo uitgevoerd, waarna 3 minuten pauze volgt. Samen met een oefenpartner hou je de score bij, zodat vorderingen inzichtelijk worden.

De deelnemers zijn net als ik mensen met hersenletsel die moeite hebben met lopen. De groep wordt begeleid door een fysiotherapeut en een bewegingsagoog.

In de Tolbrug krijg ik ook nog de nodige individuele begeleiding. Ik kom er nog altijd 3 keer per week.

Het lopen gaat steeds beter, maar ik ben nog niet waar ik wil zijn.

Eerdere blogs kun je teruglezen in de rubriek Revalidatie.

Het woord geduld wordt gebruikt om het vermogen ergens op te kunnen wachten mee aan te geven. Geduld geldt als een deugd; het tegendeel ervan is ongeduld.

Geduld speelt in meerdere religies een rol. In het Christendom wordt geduld gezien als een van de belangrijkste eigenschappen in het leven. Ook de Islam hanteert deze visie op geduld. Moslims geloven dat men door geduld te oefenen dichter bij Allah kan komen en vrede kan vinden.

bron: Wikipedia

Revalideren is een oefening in geduld.