Wandelgangen

Niet uitgesproken tekst bij het afscheid van Jeanette Noordijk als Voorzitter College van Bestuur op 13 december 2018.


Het Koning Willem I College is een grote school en een grote school heeft veel wandelgangen. In die wandelgangen wordt geluld en als mensen lullen, dan lullen ze meestal niet over zichzelf maar over anderen.
Zij die betalen om in onze wandelgangen te mogen lopen lullen dus over hun vriendjes, vriendinnetjes, klasgenoten, hun  collega’s op het werk, hun ouders en hun docenten.
Zij die betaald krijgen om in onze wandelgangen te mogen lopen lullen ook over hun vrienden, vriendinnen, collega’s, hun ouders, hun kinderen en hun studenten.
Maar waar mensen het meest over lullen – wetenschappelijk onderzoek
heeft dat uitgewezen – is over de baas. Veel mensen hebben behoefte aan een baas, al is het maar om tegenop te kijken, bevestiging uit te halen of gewoon om over te lullen.
Jeanette was de afgelopen jaren de baas van onze school, er lopen
op onze school veel baasjes rond. (Ik ben er zelf een van!) Maar Jeanette is onze eindbaas!
Ikzelf hou niet van wandelgangen. Ik zeg de dingen liever zoals ze
zijn, open en transparant en daarom sta ik hier ook.
Jeanette is hier een aantal jaren geweest en nam het roer over van
een man waarvan in de wandelgangen soms werd gezegd dat hij in een ivoren toren zat. Ook werd hij een hemelbestormer genoemd. Als opvolger word je in de wandelgangen dan al snel niemand die op de winkel heeft gepast.
Maar Jeanette, je hebt veel meer gedaan dan op de winkel gepast.
Je vertelde ooit het prachtige verhaal over wortels en vleugels.
Het ging daar bij om de ontwikkeling en opvoeding van jonge mensen. Maar organisaties hebben ook wortels en vleugels nodig. Vleugels had onze school al en jij hebt onze school verder geworteld, want daar was behoefte aan.

Je hebt stevig ingezet op teamontwikkeling, er is een prachtige nieuwe
huisstijl, we hebben een gastvrijheidsconcept, onderlinge relaties zijn
verstevigd, zo ook de relaties met onze omgeving. In jaarverslagen wordt open en transparant geschreven over alles wat goed gaat en ook alles wat minder goed gaat. Want ontwikkeling gaat met vallen en opstaan. Soms gaan dingen niet goed.
Je hebt ook oog gehad voor de relatie met je voorganger en zijn
familie (hier ook aanwezig) en met je opvolger. Met respect naar je voorganger heb je jouw functie gemaakt tot wat-ie nu is. Voorzitter College van Bestuur en dat is iets anders dan Eindbaas.

En onze school is meer dan je opvolger, onze school bestaat uit heel veel medewerkers en nog meer studenten. We doen het samen en we leren van elkaar.

Het is nu aan ons samen om verder te reizen door de kosmos. Soms samen en soms alleen. Ook in de ruimte vindt ontwikkeling soms plaats los van het moederschip.
Ik zou graag willen afsluiten met een gedichtje van Hein Stufkens
(je kent het). Van mij mag het een plaats krijgen in onze wandelgangen.
Ik was te Cadzand aan het strand
getuige van een misverstand,
toen ik twee golven hoorde spreken
precies voordat ze zouden breken.
De ene riep: ‘Het is gedaan,
wij zullen hier te pletter slaan!’
De ander zei beslist: ‘Welnee,
je bent geen golf, je bent de zee.’
Jeanette bedankt!
 

Speech voor Jacqueline

Toon, dit is niet lullig bedoeld, maar deze speech is echt
alleen voor Jacqueline, ik zal uitleggen waarom.
Van 2008 t/m 2013 werkte ik samen met Jacqueline in de
Succesklas. Een speciale klas voor uitvallers op het MBO met als motto “omdat
iedereen ergens past”.  Met hart en ziel begeleidden wij daar jongeren in hun soms moeizame weg naar volwassenheid en bij die begeleiding hoorden allerlei rituelen zoals het kwaliteitenspel, het
enneagram, het innerlijk kompas en natuurlijk Het spel der spellen dat iedere
vrijdag werd gespeeld.
In die 5 jaar heb ik erg veel geleerd en heb ik ook Jacqueline heel goed leren kennen, heel goed MOGEN leren kennen moet ik zeggen, want het was echt een voorrecht om samen te werken.
Een van de rituelen was ook de speech want als een jongere na een aantal weken of soms maanden afscheid nam van de succesklas dan gingenwe samen in een kring zitten en kreeg deze jongere een speech en daarna groot applaus. Zo werd het einde gemarkeerd van een periode waarin de jongere het
even niet meer wist, hulp had gekregen bij het maken van nieuwe keuzes en verder ging naar een nieuwe levensfase.
Omdat ik in 2013 ander werk ging doen en Jacqueline nog in de Succesklas bleef werken heb ik nooit voor Jacqueline mogen speechen. Daarom maak ik vandaag van de gelegenheid gebruik.
Onze weg naar volwassenheid houdt nooit op en ook na de middelbare school, het mbo, het hbo of de universiteit blijven wij leren. Want leven is leren. Met vallen en opstaan.
Vorige week overleed Charles Aznavour. Nog maar twee jaar geleden was Jacqueline met haar zus en moeder bij een concert van de Franse chansonnier. Dat concert was eerst afgelast vanwege zijn gebrekkige gezondheid maar later alsnog doorgegaan. Ik zag deze week de foto’s pas want Jacqueline en ik zien elkaar niet meer dagelijks en het was mij destijds ontgaan dat ze alsnog waren geweest, ik herinnerde me alleen de teleurstelling van die afgelasting. 
Toen las een artikel met de prachtige kop Charles Aznavour gaf lessen in liefde. Prachtig
Want ook de liefde is een kwestie van leren. En ook in de liefde draait het om keuzes. En keuzes zijn nooit goed of fout, iedere keuze is goed, maar soms pakken keuzes niet zo goed uit. Soms lopen dingen anders dan je van te voren had bedacht, maar dat is niet erg, want uiteindelijk komt het
goed.
Dat zien we vandaag want wat is het mooi als je na wat moeilijke periodes in je leven wat ouder en wijzer wordt en wat is het mooi als je dan de liefde weer mag ontdekken.
Met terugwerkende kracht is deze speech ook voor Toon want wat heb jij geboft met deze leuke, lieve en pittige vrouw.
Gefeliciteerd en ik wens jullie veel liefde toe.