Marc Cavendish wint de tweede etappe in de Ronde van Turkije
De nutteloze statistiek over de sprinter Mark Cavendish was blijkbaar nog niet af. Na 1159 dagen zonder individuele overwinningen wist hij de tweede etappe in de Ronde van Turkije te winnen. En het bleef niet bij die ene zege. Want een dag later won hij ook de derde etappe en weer een dag later zelfs de vierde etappe.
Cavendish won na 2018 niet meer, in 2015 had hij voor het laatst twee etappes achter elkaar gewonnen en in 2013 voor het laatst drie etappes.
Mark Cavendish was ooit een veelwinnaar. In de Tour de France won hij maar liefst 30 etappes en ook in de Rondes van Italië en Spanje was hij succesvol met respectievelijk 17 en 4 overwinningen. Voorts won hij 3x de Scheldeprijs en 2x Kuurne-Brussel-Kuurne.
Zijn grootste overwinningen boekte hij in een vorig leven. In 2011 werd hij wereldkampioen op de weg en in 2009 won hij de klassieker Milaan-San Remo.
In 2019 begon ik met mijn rubriek Nutteloze Statistiek: nutteloze wetenswaardigheden over mijn liefhebberij wielrennen. In de maand voor mijn hersenoperatie ontspoorde ik volledig en schreef ik meerdere stukjes per dag. Nu is de rubriek terug, want Nutteloze Statistiek blijft leuk.
Statistiek kan nuttig zijn. Nutteloze statistiek is leuker. Vorig jaar schreef ik al een Nutteloze statistiek over Milan-San Remo. (Hier). Ook schreef ik al over de eerste Nederlandse winnaar van deze lentekoers: Arie den Hartog. (Hier)
Nutteloze statistiek hoeft niet lang te zijn, zeker niet als deze gaat over een wielrenner die bijna nooit won.
Marc Gomez was een Franse wielrenner met een Spaanse naam. Hij was als professional actief van 1982 tot 1989. Hij zegevierde in een aantal onbeduidende wedstrijden, werd in 1983 Frans kampioen en wist ook een drietal etappes in de Ronde van Spanje te winnen.
Maar zijn grootste succes boekte de bebrilde Fransman als neo-prof op 20 maart 1982. Hij won La Primavera: Milaan-San Remo. Op die dag maakte hij als totaal onbekende coureur deel uit van een vroege kopgroep. Uiteindelijk bleef hij alleen over met zijn landgenoot Alain Bondue, maar die viel bovenop de Poggio en Marc Gomez kon vervolgens onbedreigd winnen.
De favorieten voor die dag hadden te lang naar elkaar gekeken en de achtervolging te laat ingezet. Moreno Argentin kwam op 2 minuten en 1 seconde over de streep als no. 3. Hij werd 10 jaar later nog een keer tweede, maar zou Milaan-San Remo nooit winnen.
Marc Gomez reed Milaan-San Remo ook nog in 1983, 1985, 1987 en 1989. Hij werd toen achtereenvolgens 103e, 58e, 52e en 97e.
Of Marc Gomez nog steeds een bril draagt is mij onbekend.
PRIJSVRAAG:
Hoeveel oud-winnaars vind je terug in de uitslag van 1982?
1. Marc GOMEZ (Fra) in 7h 04'12"
2. Alain Bondue (Fra) à 10"
3. Moreno Argentin (Ita) à 2'01"
4. Francesco Moser (Ita)
5. Tommy Prim (Sue)
6. Claudio Bortolotto (Ita)
7. Silvano Contini (Ita)
8. Patrick Versluys (Bel) à 2'42"
9. Léo Van Vliet (Hol) à 3'35"
10. Walter Della-Case (Ita)
11. Vittorio Algeri (Ita) à 4'18"
12. Jean-Marie Wampers (Bel)
13. Roger De Vlaeminck (Bel) à 4'30"
14. Jan Raas (Hol)
15. Fons De Wolf (Bel)
16. Jan Bogaert (Bel)
17. Greg LeMond (Usa)
18. Eddy Planckaert (Bel)
19. Noel Dejonckheere (Bel)
20. Giuseppe Martinelli (Ita)
21. Luciano Rabottini (Ita)
22. Leonardo Bevilacqua (Ita)
23. Hubert Seiz (Sui)
24. Pascal Guyot (Fra)
25. Faustino Ruperez (Esp)
26. Gregor Braun (Ger)
27. Sean Kelly (Eir)
28. Theo De Rooy (Hol)
29. Orlando Maini (Ita)
30. Hennie Kuiper (Hol)
31. Fridolin Keller (Sui)
32. Gerry Verlinden (Bel)
33. Charly Bérard (Fra)
34. Jean-Philippe Vandenbrande (Bel)
35. Gerrie Knetemann (Hol)
36. Alfio Vandi (Ita)
37. Rudy Pevenage (Bel)
38. Jose-Enrique Cima (Esp)
39. Dante Morandi (Ita)
40. Alain Vigneron (Fra)
41. Isidro Juarez (Esp)
42. Jean-Luc Vandenbroucke (Bel)
43. Benny Van Brabant (Bel)
44. Gody Schmutz (Sui)
45. Eddy Schepers (Bel)
46. Paolo Rosola (Ita)
47. Marcel Russenberger (Sui)
48. Daniel Willems (Bel)
49. Erwin Lienhard (Sui)
50. Joseph Jacobs (Bel)
51. Henk Lubberding (Hol)
52. Beat Breu (Sui)
53. Wladimiro Panizza (Ita)
54. Claudio Torelli (Ita)
55. Bruno Leali (Ita)
56. Palmiro Masciarelli (Ita)
57. Roberto Ceruti (Ita)
58. Jacques Bossis (Fra) à 5'05"
59. Salvatore Maccali (Ita)
60. Marc Sergeant (Bel)
61. Adri Van der Poel (Hol)
62. Ludwig Wijnants (Bel)
63. Peter Zijerveld (Hol) à 7'15"
64. Cédric Rossier (Fra) à 7'21"
65. Claudio Corti (Ita) à 7'38"
66. Etienne De Beule (Bel)
67. Piero Ghibaudo (Ita)
68. Valerio Piva (Ita)
69. Jan Van Houwelingen (Hol)
70. Valerio Lualdi (Ita)
71. Urs Freuler (Sui)
72. Corrado Donadio (Ita)
73. Marino Amadori (Ita)
74. Antonio Ferretti (Sui)
75. Daniel Gisiger (Sui)
76. Werner De Vos (Bel)
77. Daniele Antinori (Ita) à 8'10"
78. Roberto Bressan (Ita) à 9'38"
79. Mauro Angelucci (Ita) à 20'05"
80. Juan-Carlos Alonso (Esp)
81. Bert Pronk (Hol)
In 2019 begon ik met mijn rubriek Nutteloze Statistiek: nutteloze wetenswaardigheden over mijn liefhebberij wielrennen. In de maand voor mijn hersenoperatie ontspoorde ik volledig en schreef ik meerdere stukjes per dag. Nu is de rubriek terug, want Nutteloze Statistiek blijft leuk.
De Strade Bianche is in korte tijd uitgegroeid tot één van de favoriete wielerkoersen. Zaterdag 6 maart staat pas de 15e editie op het programma. De vorige editie zou worden verreden op 7 maart 2020 maar het Corona-virus gooide roet in het eten. Uiteindelijk ging men op 1 augustus van start over de witte weggetjes in Toscane. Het was toen bloedheet. Wout van Aert won en ik schreef er toen al een nutteloze statistiek over. (hier te lezen)
De wedstrijd volgt morgen exact hetzelfde parcours als vorig jaar. Dat betekent dat er 184 kilometer op het programma staan. Maar liefst 63 kilometer daarvan is onverhard.
Settore Sterrato 1: Vidritta (2,1 kilometer lang) – na 17,6 km Settore Sterrato 2: Bagnaia (5,8 kilometer lang) – na 25 km Settore Sterrato 3: Radi (4,4 kilometer lang) – na 36,9 km Settore Sterrato 4: La Piana (5,5 kilometer lang) – na 47,6 km Settore Sterrato 5: Lucignano d’Asso (11,9 kilometer lang) – na 75,8 km Settore Sterrato 6: Pieve a Santi (8 kilometer lang) – na 88,7 km Settore Sterrato 7: San Martino in Grania (9,5 kilometer) – na 111,7 km Settore Sterrato 8: Monte Sante Marie (11,5 kilometer lang) – na 130 km Settore Sterrato 9: Monteaperti (0,8 kilometer lang) – na 160 km Settore Sterrato 10: Colle Pinzuto (2,4 kilometer lang) – na 164,6 km Settore Sterrato 11: Le Tolfe (1,1 kilometer lang) – na 171 km Totaal onverharde stroken: 63 kilometer
Strook 5 en 6 gaan vrijwel direct in elkaar over. Strook 5 is met 11,9 kilometer de langste strook gevolgd door strook 8 (11,5 kilometer). Deze strook heet sinds een aantal jaar de Settore Fabian Cancellara naar de enige renner die de koers drie keer wist te winnen.
In de laatste kilometers gaat het nog even stevig omhoog tot wel 16%.
Er staan 168 renners aan de start verdeeld over 24 ploegen van 7 coureurs. Onder hen 10 Nederlanders.
In 2019 begon ik met mijn rubriek Nutteloze Statistiek: nutteloze wetenswaardigheden over mijn liefhebberij wielrennen. In de maand voor mijn hersenoperatie ontspoorde ik volledig en schreef ik meerdere stukjes per dag. Nu is de rubriek terug, want Nutteloze Statistiek blijft leuk. Een volgende editie zal verschijnen rond Milano-San Remo, la Primavera.
Voor suggesties over leuke Nutteloze Statistiek hou ik me van harte aanbevolen.
Natuurlijk is er al gekoerst in Frankrijk, Spanje en de Verenigde Arabische Emiraten. Maar de Omloop het Nieuwsblad is de eerste echte wielerwedstrijd van het jaar.
De omloop kent op 27 februari 2021 maar liefst 13 hellingen en 9 kasseistroken. De koers telt 200,5 kilometer en er wordt gereden van Gent naar Ninove.
De wedstrijd werd in 1945 voor het eerst georganiseerd en gewonnen door de Belg Jean Bogaerts. Het is een echte Belgische koers want pas in 1959 won een niet-Belg de omloop en wel de Ier Seamus Elliot. In totaal stond er 56 keer een Belg op het hoogste ereschavot en 16 keer een niet-Belg. Onder hen 4 Nederlanders: Jo de Roo (1966), Jan Raas (1981), Teun van Vliet (1987) en Sebastiaan Langeveld (2011). 3 renners wonnen de wedstrijd 3 keer en wel de Belgen Ernest Sterckx, Joseph Bruyere en Peter van Petegem. In 2020 was de Omloop een van de laatste wedstrijden voor de Corona-crisis. In 1960, 1986 en 2004 werd de wedstrijd niet verreden. In 2004 was dat vanwege de sneeuw.
In de eerste twee jaren sprak men overigens nog over de Omloop van Vlaanderen, maar er was wat naamsverwarring met de Ronde van Vlaanderen. Daarom heette de koers vanaf 1947 de Omloop het Volk. Deze krant werd in 2008 overgenomen door het Nieuwsblad en daarmee veranderde ook de naam van de koers.
In 2019 begon ik met mijn rubriek Nutteloze Statistiek: nutteloze wetenswaardigheden over mijn liefhebberij wielrennen. In de maand voor mijn hersenoperatie ontspoorde ik volledig en schreef ik meerdere stukjes per dag. Nu is de rubriek terug, want Nutteloze Statistiek blijft leuk.
Hieronder nog meer nutteloze statistiek (voor de liefhebbers) over de Omloop het Nieuwsblad.
DE 13 HELLINGEN:
1. Leberg (na 49,4 km)
950 meter, 4.2% gemiddeld en 13.8% max stijgingspercentage
De oudste wielerwedstrijd die nog wordt verreden heden ten dage is Milaan-Turijn. Deze eendaagse wedstrijd werd in 1876 al georganiseerd. De Strade Bianche bestaat daarentegen pas kort. De eerste editie vond plaats in oktober 2007. De edities van 2008 t/m 2019 werden gereden in de maand maart. De editie van 2020 zou op 7 maart georganiseerd worden, maar werd uitgesteld vanwege het Corona-virus. Nu stond de koers voor 1 augustus op de kalender.
Het parcours is circa 190 kilometer lang en bestaat voor zo’n 70 kilometer uit onverharde grind- en zandwegen, de zogenaamde Strade Bianche. De startplaats van de wedstrijd is in de loop der jaren een aantal keer gewijzigd, maar de finish is altijd op het wereldberoemde Piazza del Campo in Sienna.
Fabian Cancellara uit Zwitserland won de Strade Bianche drie keer en wel in 2008, in 2012 en in 2016. Michael Kwiatkowski uit Polen won twee keer namelijk in 2014 en 2017.
De Strade Bianche kende nog nooit een Nederlandse winnaar. Hoogst geklasseerde landgenoot was Martijn Maaskant met een 4e plaats in 2008 op slechts 15 seconden van winnaar Cancellara. Tom Dumoulin werd 5e in 2017.
De Belgen waren drie maal succesvol met Philippe Gilbert (2011), Tiesj Benoot (2018) en Wout van Aert (2020).
De vrouwenkoers bestaat sinds 2015. Hier zijn wel drie Nederlandse overwinningen te noteren en wel voor Anna van der Breggen (2018) en Annemiek van Vleuten (2019 en 2020).
Arie Den Hartog met de bloemen en een ronde-miss op 15 april 1967.
Arie den Hartog was zeker geen kleine renner. Op 15 april 1967 won hij als eerste Nederlander de Amstel Gold Race. Eerder had hij al in 1965 Milaan-San Remo gewonnen.
Arie den Hartog reed zeven keer een grote ronde. Drie keer moest hij opgeven en zijn beste klassering was de 13e plaats in de Ronde van Spanje van 1967.
Ook knechtte hij voor Jan Janssen in de Tour de France van 1968. Den Hartog eindigde in die Tour als 26ste op bijna een half uur van zijn landgenoot. Hij herinnert zich dat het een merkwaardige editie was. „Er waren geen uitgesproken favorieten, geen supervedetten, geen echte winnaars. De rivaliteit bij de Belgen tussen Van Springel en Bracke heeft ons in de kaart gespeeld. Ik was en ben bepaald geen vriend van Janssen, maar toen ik geen kans meer had, heb ik voor hem gewerkt. Zo professioneel was ik wel. Ondanks het feit dat het tussen Jan en mij niet boterde. Hij zocht en zoekt de journalisten op. Zo ben ik niet. Als ik de kans kreeg piepte ik er tussenuit. Je zult me niet snel op de VIP-tribunes zien zitten. Ik sta liever tussen het publiek.”
Ik vond op Internet nog een paar leuke filmpjes. Het eerste filmpje dateert van 2005. Het is een interview met Jean Nelissen in San Remo en gaat over zijn overwinning aldaar.
Het tweede filmpje betreft de Amstel Gold Race van 1967. In deze sfeerreportage wordt Arie den Hartog abusievelijk Arie den Hertog genoemd.
Na zijn sportcarrière begon Den Hartog in 1971 een rijwielzaak. In 2017 kreeg Den Hartog een herseninfarct waardoor hij in een rolstoel belandde. Op 6 juni 2018 overleed hij.
De beroemdste foto van Hennie Kuiper, gemaakt in 1983
Parijs-Roubaix werd al in 1896 voor het eerst gereden. Winnaar was toen de Duitse wielrenner Josef Fischer. Tot 2015 was hij ook de enige Duitse winnaar van de kasseienklassieker. In dat jaar won John Degenkolb. Zes keer won een Nederlander. Peter Post (1964), Jan Jansen (1967), Jan Raas (1982), Hennie Kuiper (1983), Servais Knaven (2001) en Niki Terpstra (2014).
I.v.m. het Coronavirus is de editie van dit jaar uitgesteld. Of van uitstel afstel komt moet nog blijken. Ook van 1915 t/m 1918 en van 1940 t/m 1942 vond er geen wedstrijd plaats.
De editie van 1949 kende twee winnaars. Twee renners wonnen de koers vier maal. Het zijn de Belgen Roger de Vlaeminck (1972, 1974, 1975, 1977) en Tom Boonen (2005, 2008, 2009, 2012). 7 renners wonnen drie maal, 11 renners twee maal.
De klassieker kent een groot aantal kasseistroken. Deze zijn aflopend genummerd. Met sterren wordt de zwaarte van zo’n strook aangegeven, waarbij vijf sterren het maximum is. Er zijn drie stroken met vijf sterren.
Het zijn zware tijden en niet alleen voor wielerliefhebbers. Kunst en natuur bieden troost in deze dagen. Nutteloze statistiek doet dat ook. Alleen al omdat nutteloze statistiek leuker is dan nuttige statistiek.
Het wordt zondag mooi weer en het was een ideale dag geweest voor de 104e Ronde van Vlaanderen. De koers werd in 1913 voor het eerst georganiseerd en gewonnen door de Belg Pol Deman. Tijdens de Eerste Wereldoorlog (1915-1918) werd de Ronde van Vlaanderen niet verreden, maar tijdens de Tweede Wereldoorlog werd er gewoon gekoerst. Achiel Buysse won in 1940, 1941 en 1943 en daarmee is hij een van de zes coureurs die de Ronde drie maal won. De anderen zijn Eric Leman, Johan Museeuw, Tom Boonen, Fiorenzo Magni en Fabian Cancellara. 11 coureurs wonnen de Ronde twee keer. Onder hen 10 Belgen en een Nederlander: Jan Raas. Hij kwam in 1979 en in 1983 als eerste over de streep.
10 keer won een Nederlander, al moesten we er na 1986 32 jaar op wachten.
1953
Wim van Est
1965
Jo de Roo
1971
Evert Dolman
1974
Cees Bal
1979
Jan Raas
1981
Hennie Kuiper
1983
Jan Raas
1984
Johan Lammerts
1986
Adrie van der Poel
2018
Niki Terpstra
De Ronde van 2018 wordt komende zondag herhaald bij de NOS. Ik weet wie er gaat winnen, maar ga misschien toch kijken. Als je geen zin hebt om te kijken. Onderstaande “Behind the scenes” is ook prachtig materiaal en superspannend.
De 111e editie van Milaan-San Remo is gewonnen door de Belg Wout van Aert.
Het was voor het eerst sinds lange tijd dat een Belg won. De laatste keer dat een Belg zegevierde was de tot Belg genaturaliseerde Andrei Tchmil in 1999.
Van Aert was de vierde coureur die achtereenvolgens de Strade Blanche en Milaan- San Remo won. Fabian Cancellara, Michal Kwiatkowski en (in 2019) Julian Alaphilippe gingen hem voor.
De koers zou oorspronkelijk op 21 maart verreden worden, maar de wedstrijd werd afgelast i.v.m. de Corona-uitbraak. Op 8 augustus, hoogzomer dus, werd de wedstrijd alsnog verreden.
De klassieker prijkt al sinds 1907 op de wieleragenda en werd alleen in 1916, 1944 en 1945 niet gereden. Milaan-San Remo is normaliter de eerste echte wielerklassieker van het seizoen en heeft als bijnaam La Primavera.
Wetenswaardigheden
Met zeven overwinningen is Eddy Merckx recordhouder. Costante Girardengo won de wedstrijd zes keer en behaalde tussen 1917 en 1928 een recordaantal van elf podiumplaatsen. Erik Zabel en Gino Bartali wonnen de klassieker vier keer. Drie renners waren 3 keer succesvol waaronder de Spanjaard Oscar Freire in 2004, 2007 en 2010.
Al sinds 2008 komt er ieder jaar een andere coureur als eerste over de streep.
De snelste editie was in 1990. Gianni Bungo won in een recordtijd van 6 uur 25 minuten en 6 seconden, een gemiddelde van 45,8 kilometer per uur. De Traagste editie was die van 1910: 12 uur en 24 minuten.
Milaan-San Remo is samen met de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije één van de vijf Monumenten van het wielrennen. Van deze vijf wordt Milaan-San Remo tegenwoordig beschouwd als sprintklassieker. Dit is niet helemaal waar, want soms wint ook een aanvaller.
Nederlandse winnaars
De laatste Nederlandse winnaar was Hennie Kuiper in 1985. Ook Jan Raas (1977) en Arie den Hartog (1965) waren succesvol.
Meer mooie filmpjes
In mijn herinnering staat nog de overwinning van de totaal onbekende bebrilde Fransman en neo-prof Marc Gomez in 1982. Hij maakte deel uit van een vroege ontsnapping. Ik vond dit geweldige filmpje op YouTube:
Er is ook een prachtige Holland Sport-documentaire. Ook deze vond ik op YouTube.
Dylan Groenewegen wint de eerste etappe van de Ronde van Valencia. Fabio Jakobsen wordt tweede
Wat een weelde.
De Nederlandse wielersport kent op dit moment twee topsprinters. Het zijn Dylan Groenewegen van Jumbo-Visma en Fabio Jakobsen van Deceuninck-Quick Step.
Beide heren maakten deze week hun seizoensdebuut in de Ronde van Valencia. Drie etappes eindigden in een massasprint. Groenewegen zegevierde 2 keer, Jakobsen 1 keer. Daarmee gingen ze dit seizoen gewoon door met winnen. Jakobsen boekte 7 zeges in 2019. Groenewegen mocht zich vorig seizoen met vijftien seizoensoverwinningen zelfs de zegekoning van het wielerjaar 2019 noemen; niemand won meer UCI-koersen dan hij deed.
Groenewegen won al vier etappes in de Tour de France. (2017 1x, 2018 2x, 2019 1x). Ook won hij in 2018 Kuurne-Brussel-Kuurne. Fabio Jakobsen debuteerde vorig seizoen in de Ronde van Spanje met twee etappeoverwinningen. Ook won hij al twee maal de Scheldeprijs, de Nokere Koerse en werd hij in 2019 Nederlands kampioen.
Dit jaar rijden beide heren de Ronde van Italië. Daar zijn traditioneel veel massasprints.
