Vandaag was er fijn bezoek. Onder druk van de medicatie voel ik me wat rustiger worden, maar heb ik wel gekke dromen. Maar gekke dromen zijn leuker dan angstdromen.
Toen zij binnenkwamen zei ik.
“Hilbert je moet nog een rondje”
Zij moesten lachen en ik ook.
Hilbert was een schaatser en een kleurrijk figuur. Bij het wereldkampioenschap in 1981 sprak Leen Pfrommer deze historische woorden. Na een eindsprint finishte Hilbert een rondje te vroeg en verloor hij de wedstrijd.
Dat zelfde jaar viel Hilbert over vogelpoep. In 1983 verscheen hij in Oslo aan de start in een regenboogpak. Dat had hij afgekeken van de wielersport.
Hilbert werd twee keer wereldkampioen en twee keer Europees kampioen.
De connectie die deze man met de Tour de France heeft is de volgende.
Ik was ooit op Alpe d’Huez. Daar stond ik in de Nederlandse bocht. Bij vertrek uit Nederland pakte ik een sjaaltje. In Frankrijk aangekomen bleek het een HUP HILBERT sjaaltje te zijn.
Ik ben het sjaaltje en het exacte jaartal kwijt, maar de herinnering is mooi. De herinnering kwam vanmorgen in een droom.
Ik smokkel dus een beetje met de afspraak een stukje per dag.
Mijn woordvoerder heeft zichzelf inmiddels gebombardeerd tot communicatiemanager. Ik hoop maar dat ze het goed vind. Morgen hebben we een rustdag.
In het filmpje blijkt dat Leen Pfrommer net iets anders zegt. Maar ik legde het verband met de rondetijden van mijn medicatie. Drie maal daags 1 en nu ook 1 maal daags een zwaarder medicijn
Graag wil ik nog mijn gastcolumnist eerder deze week bedanken. Hij communiceerde exact op de manier die bij mij past. Mijn hoofd is druk genoeg en de associaties en verbindingen komen en gaan. Maar zijn column bracht de omslag.
Een s meer of minder maakt niet uit gelukkig.
Ik heb in deze rubriek toch maar een s-tje weggehaald. Mijn geliefde is ook toe aan haar rust. Er staat nu gastcolumn. In Brabant zeggen we dan Dagge bedankt zet da witte.
Morgen rustdag.