Door: André van der Voort
Beetje vreemde titel om mee te beginnen, maar die zal ik later in dit stuk uitleggen. Het is een kronkel die direct in mij opkomt wanneer ik aan de hoofdpersoon van deze column denk. Een vleugje humor dat ons beiden niet vreemd is en een onuitwisbare jeugdherinnering…
Gisteravond werd ik opgeschrikt door een naar bericht. Hierover zal ik verder niet in detail treden, maar het raakte mij wel. Op de datum die de laatste jaren voor rampspoed heeft gezorgd en nog altijd de vraag “waarom?” oproept. De dag van de grote vliegramp in Oekraïne en de dag dat voor mij persoonlijk, toevalligerwijs ook precies vijf jaar geleden mij een slecht bericht bereikte over de gezondheid van mijn moeder. Dat tweede half jaar van 2014 is een zwarte bladzijde gebleken in mijn levensgeschiedenis…
Tot zover het zwaardere gedeelte. Het wordt tijd om een omslag te maken, want er valt ook heel veel positiefs te schrijven. Ik neem u mee naar de jaren zeventig, naar een tijd dat we andere helden kenden, we nog konden voetballen en wij nog buiten speelden na schooltijd. Je sprak gewoon met elkaar af als je elkaar wilde zien. De voetbalclub floreerde en was de bindende factor voor de jongetjes van die tijd. Andere sporten waren óf nog niet in ontwikkeling óf simpelweg te duur voor de gezinnen waarvan alleen vader zorgde voor inkomsten. Moeder managede het huishouden en zorgde ervoor dat het kroost volledig tot wasdom kon komen. Die tijd dus…
Elke keer weer op de fiets richting school en voetbal over een weg die precies tussen twee plassen doorliep. Het dagelijkse gangetje werd een routineklus. De verkeersbrigadiers hielpen je bij het oversteken richting de grote in het oog springende kerk, die naast de school stond. Vers van de kleinschalige kleuterschool moest je ineens naar dat dorp aan de overkant van de grote plas. Nieuwe gezichten, nieuwe leraren en vooral veel nieuwe indrukken moest je een plaats geven. Het hoofd van die school was een man met uitstraling en gezag, maar ook zeer toegankelijk voor iedereen. Dat besef kwam later pas, want als je naar hem toe moest had je iets gedaan wat niet door de beugel kon. Echter hoefde je niet bang te zijn voor een zware sanctie, want zo zat deze man niet in elkaar. Een verbinder in al zijn facetten….
Zijn kinderen kwamen uiteraard ook op deze school terecht. De oudste zoon werd een klasgenoot. Een mager mannetje met het etiket “de zoon van.” Dan zou men denken dat men al een oordeel had, maar gelukkig zat de wereld toen anders in elkaar. Men liet elkaar in hun waarde en oordeelde pas als daar feiten voor waren. Plezierige jaren volgden en er werd een basis gelegd voor later. Men verliet de beschermde omgeving richting het voortgezet onderwijs om daar een toekomst te kunnen gaan smeden voor later. Ieder zijn of haar weg vervolgend….
Vele herinneringen vliegen voorbij. Het witte t-shirt met de afbeelding van Eddy Merckx in zijn gele trui, de indrukwekkende spreekbeurt over de Tweede Wereldoorlog, de streken tijdens de handwerklessen met de behangkralen (precies in de blouse van de lerares geschoten) met als gevolg een bezoek aan zijn vader. Dat soort dingen blijven je voor eeuwig bij. Ook na het verlaten van de lagere school bleef de klas lang intact, want de meesten bleven de voetbal trouw. Ook aan die periode kleven prachtige anekdotes, zoals het opstellen van een rouwkaart na een degradatie en het vieren van het honderdste tegendoelpunt in de competitie, waarbij zelfs de plaatselijke pers aanwezig was. Dit allemaal onder impulsen van onze hoofdpersoon in dit stuk. Eén van zijn meest legendarische momenten op de velden is een doelpunt dat hij maakte. Niet zózeer de goal zelf, maar wél de actie die hieraan vooraf ging door, voordat hij aan zijn solo begon eerst de scheidsrechter door de benen te spelen. Gouden momenten….
Nieuwbouw was er amper, dus waren er vele trapveldjes waarop de kinderen zich prima konden vermaken met een bal. Zo werden de eigen vaardigheden aangeleerd buiten de trainingen om.
Mede door hem leerde ik diverse andere muzieksoorten kennen waarvan ik het bestaan niet wist. We namen LP’s op met een cassettebandje onder de naam “Tinus Tussenuur Productions.” Hij moest dan ook wel buitengewoon getalenteerd zijn, zo bleek. Want met het minimale volgen van de lessen werd het maximale resultaat bereikt…
Een volgende levensfase breekt aan. Het voortgezet onderwijs tracht men af te sluiten met een diploma. De een wil zich nog verder gaan bekwamen en specialiseren, terwijl de ander verkiest om te gaan werken. Bij een diploma hoort een feest en aangezien de ouders tóch enkele weken richting La Douce France waren en het huis ontdaan was van elke vorm van stoffering was de ideale locatie al snel gevonden. Wat volgde was iets om nooit te vergeten. Kanowedstrijden, jaszakjen vol met allerlei zoet strooibeleg en eieren bakken zonder boter. Máár ook de schoonmaak werd collectief geregeld na de escapades van die dag ervoor. Zó bleef de herinnering zoet…
Politiek bewogen is hij altijd geweest en hij kon zijn ideeën ook uitstekend uitdragen. Een goed stel hersens met een groot vocabulaire kenmerkt hem. Een initiator en inspirator tegelijk. Op meerdere vlakken heeft hij dit kunnen en mogen uitdragen. We zijn elkaar dan uit het oog verloren omdat ieder zijn eigen levenspad ging bewandelen en er een geografische afstand ontstond. De reünie van de lagere school van enkele jaren terug zorgde ervoor dat de contacten weer intenser werden en oude herinneringen werden opgerakeld…
“Een mooie vent!” zegt men in zijn oude woonplaats over iemand met zo’n inborst. En zo is het. En oh ja, die titelverklaring ben ik u nog schuldig….
“Drah di net um,” is een zinnetje uit het nummer Der Kommissar van de Oostenrijkse zanger Falco. Steevast volgde daarop zijn eigen ” Von Uffelen geht um!” op zijn eigen Duitse wijze. Een zinnetje dat mij na al die jaren goed is bijgebleven…
Als laatste wil ik jou heel veel sterkte en vooral gezondheid toewensen voor jou en voor iedereen die je dierbaar is. Want dat verdien je. Volgend jaar is het vijf jaar geleden dat jij samen met jouw provinciegenootje vanuit het Brabantse land de reünie regelde. Reden te meer om dit opnieuw te laten gebeuren. Al is het alleen maar om elkaar weer even te zien en te spreken. We’ll Meet Again!”