Ik schrijf gemakkelijk en vertel graag mooie verhalen. Maar dit is geen mooi verhaal. Dit is het moeilijkste dat ik ooit heb opgeschreven. Het gaat over een fysieke beperking die ik maar moeilijk kan accepteren. Er zijn vast ergere dingen en ik wil niet zeuren. Ik zie het zelf als een restverschijnsel van de burn-out die ik had in 2017.
Het verhaal speelt zich af bij de slagboom van ons College. Wij zijn namelijk als een land, met een slagboom, maar zonder grenzen.
Het is precies daar waar ik actief ben. Op de grens, omdat ik samenwerk met mensen buiten school. Soms op het randje, omdat ik ver ga in de begeleiding van de jongeren waar ik mij verantwoordelijk voor voel. De plek was dus erg symbolisch voor mij.
Veel van die begeleiding gaat per WhatsApp. Die werkzaamheden zijn dus niet tijd- en plaatsgebonden. Ik heb dus geleerd mijn telefoon uit te zetten. Ik ben immers zelf verantwoordelijk voor het bewaken van mijn eigen grenzen.
De afgelopen weken heb ik weer gewerkt. Ook heb ik deze weken gebruikt om te reconstrueren en te vertellen wat er echt gebeurd is. Dat kost mij moeite, maar het is wel belangrijk voor mij. Ik wil het gebeuren achter mij laten.
Ik wil de mensen die mij geholpen hebben zonder uitzondering bedanken. Een speciaal woord van dank aan Joep Denissen die mij enorm heeft geholpen. Joep zag mij vallen. Hij bevestigde later mijn verhaal. Op een gegeven moment ga je namelijk twijfelen. “Is het wel echt zo gegaan of heb ik het met mijn creatieve brein bedacht?”
Maar het is dus echt gebeurd. Het is ook heel gek om mee te maken. Ik zag mezelf ook vallen.
Ooit was ik reisleider in Egypte. Het was ongeveer 30 jaar geleden. Ik heb genoten van die tijd.
Opeens was ik back in business. Het was 23 mei van dit jaar. Ik was op pad met 12 buitenlandse gasten en ik ging ze de school laten zien. En toen lag ik opeens op de grond.
Iemand riep mijn naam, ik draaide mijn nek en ik viel. En daar lag ik. De gasten van onze samenwerkingspartner Weener XL hebben hun bezoek gewoon kunnen vervolgen. Mijn collega’s bij Educatie en Internationalisering hebben dat uiteraard gewoon in goede banen geleid. Geen mens is onmisbaar. Ik was er liever bij geweest al was ik wel ontroerd door de Italiaanse man die mij schreef.
“How are you Reinoud? I am from Italy and I saw you fall down on the pavement.”
Een collega schreef:
“Deze mensen vergeten hun bezoek aan het Koning Willem I College nooit meer”.
Het gaat met mij naar omstandigheden goed. Ik ben bij een neuroloog geweest en heb binnenkort ook een hersenscan. Dat vind ik best eng. Ook heb ik de vitaliteitsmassages wat geïntensiveerd en heb ik van mijn vitaliteitscheque een evenwichtsbal aangeschaft. Ik kan alweer balanceren.
Verder ben ik voorzichtig positief. Maar ik wil niet te voorzichtig zijn. Want daardoor verkramp ik en voer ik zelf de druk op.
Ik vond het erg moeilijk om dit op te schrijven, maar schreef het in 10 minuten. Het was dus nodig.