In de sportschool loop ik vaak op een loopband en probeer dan altijd recht en in balans te lopen. Ik kijk dus naar voren en omhoog. Daar ligt mijn focus. Precies daar ook hangt een TV-scherm. Of ik wil of niet, wat er op dat scherm gebeurt komt bij mij binnen.
Dit weekend stond er een praatprogramma op en werd de schrijfster van de biografie van Willem Wilmink geïnterviewd. Ik zag het interview en las de ondertitels, want in de sportschool staat het geluid uit. Op die manier komt zo’n gesprek echt binnen.
Ik werd bevestigd in het beeld dat Wilmink een bijzondere man was en moest natuurlijk denken aan Jeanette Noordijk. Ze vertelde mij ooit dat ze was afgestudeerd bij Willem Wilmink. Hij gaf er de voorkeur aan om de gesprekken over haar scriptie niet in een onpersoonlijk kamertje te voeren, maar op een bankje in het park, bij het vallen van de avond en met een fles bier. Op die manier konden ze zich meer focussen op de tekst die door de interactie tussen student en begeleider beter werd.
Zij heeft mij altijd gestimuleerd in beweging te blijven. De herinnering bezorgt mij in ieder geval een glimlach, maar ook een diep besef.
Ik prefereer de loopband boven een bankje in het park.
